Section 47.

   Tylko przekroczyłam próg, a już słyszałam rozżalenie mamy.

-Matko Boska ! Ile można siedzieć w szpitalu ? - weszła na korytarz.

-Mówiłam ci, że Nathan się wybudził. - sucho odparłam zdejmując buty.

-No ja rozumiem, ale żeby na trzy godziny znikać z domu i to jeszcze nic mi nie mówiąc. Dziecko czy ty wiesz, że w taki sposób narażasz swoje życie ?

-Taa. Bo mam siedzieć cały dzień w czterech ścianach i się upośledzać. - odwiesiłam płaszcz.

-Policjanci chyba jasno się wyrazili, prawda ? Masz nigdzie nie wychodzić, a tym bardziej sama.

-No dobrze ! Poszłam i wróciłam. Jestem cała i zdrowa. Nie miej do mnie pretensji. - minęłam ją.

-Co się z Tobą znowu dzieje ?!

-Nie krzycz na mnie to po pierwsze, a po drugie nic się ze mną nie dzieję.

-Jak nic się nie dzieję ? Krzyczysz na mnie, masz cierpki ton głosu. Może trochę szacunku do matki ?

-Znowu ? - nastawiłam wodę.

-Nie lekceważ mnie tak ! - wyszłam z kuchni i weszłam do salonu.

-Co to tu robi ? - zapytałam na widok prawie zapakowanej walizki na podłodze.

-O tym chciałam z Tobą porozmawiać, ale wróciłaś dopiero teraz. Wylatujemy wcześniej. - mama weszła do salonu.

-My ?

-No tak. Nie możesz być sama.

-Dlaczego teraz ? Miałyśmy wracać do Polski dopiero za tydzień.

-Ale muszę wcześniej wrócić, bo tato ma delegacje.

-Delegacje ? - spojrzałam na nią jak na głupka.

-Doskonale znasz sytuację.

-Szef ojca zawsze zachowuje się jak dupek. Nie ma kogo wysłać, bo wszyscy na urlopach to wysyła ojca na drugi koniec Polski. Może mi powiesz, że nie wróci na święta ?

-Nie wiem. W każdym bądź razie nie ma nikogo kto został by z dzieciakami. Trzeba wrócić.

-Wytłumacz mi jak to jest, że ty od miesiąca masz urlop, a ojciec zapieprza jak wół ?

-Nie mam czasu. Twoje rzeczy już zaczęłam pakować, idź dokończ.

-Co ?! Spakowałaś mnie ?!

-Nie mamy czasu. Jutro przed obiadem mamy wylot.

-Jutro ?! - patrzyłam na nią jak na przygłupa.

-Co tak na mnie patrzysz jakbyś ducha zobaczyła ?

-Ja nigdzie nie lecę !

-Lecisz. Ze mną. Do Polski. Czy ci się to podoba czy nie.

-Mamo ! Nathan się wybudził. - najwidoczniej to do niej nie docierało.

-Mówiłaś. Świetnie. Karen z pewnością się cieszy. - ta dalej pakowała swoje rzeczy.

-Nie ruszam się stąd.

-Kosmetyki już spakowałam i masz kosmetyczki na łóżku.

   To co niej mówiłam wcale do niej nie docierało. Spojrzałam na nią, w amoku chowała swoje ubrania do walizki. Nie mogłam liczyć na żadną konwersację. Zrezygnowana i wkurzona weszłam do pokoju, obowiązkowo trzaskając za sobą drzwiami. Faktycznie na łóżku miałam już spakowaną walizkę, a obok jeszcze torbę podróżną. Szybko odsunęłam zamki i zaczęłam wszystko wkładać z powrotem do szafy, a kosmetyki zaniosłam do łazienki. Włączyłam laptopa i próbowałam się jakoś uspokoić. Miałam jeszcze gorszy mętlik w głowie niż rano. Sama sprawa z Nathan'em była ciężka, a teraz jeszcze matka dowaliła mi szybszym wyjazdem. Musiałam się jakoś skupić. Wyjęłam fajkę i stanęłam przy otwartym na oścież oknem. Miałam gdzieś, że był mróz i było mi zimno. Musiałam w jakiś sposób pozbyć się tego wszystkiego z mojej głowy. Wypaliłam jednego i zapaliłam kolejnego. Usłyszałam dzwonek mojego telefonu. Olałam to, ale gdy ktoś uparcie nie chciał się rozłączyć podeszłam i nie patrząc kto dzwoni odebrałam.

-Cześć.

-Max ? - zapytałam.

-No tak. Nie spojrzałaś na wyświetlacz ?

-Tak jakoś.

-Dlaczego jesteś zła ?

-Bo nie lubię jak ktoś decyduje za mnie i stawia mnie w takiej sytuacji, że decyzja jest podjęta, a ja mam się do tego uporządkować.

-Kto ci zawinił ?

-Mama.

-Nie chcę być w jej skórze.

-I tu się z Tobą zgodzę.

-Chciałem z Tobą pogadać.

-Przecież gadamy.

-No tak. - zaśmiał się. - Jak tam u Nath'a ?

-Eeee … dobrze, nie ?

-Tylko tyle masz do powiedzenia ? Wybudził się, jest z nami.

-Cieszę się, naprawdę. - mój ton głosu najwidoczniej go nie przekonał.

-Dobrze się czujesz ?

-Co ? - zapytałam zbita z tropu ?

-No, bo. Jay do mnie wpadł i taki jakiś dziwny był. Wiem, że razem wracaliście, to może ty wiesz coś więcej.

-Był ?

-Noo, teraz już się wyluzował, ale totalnie był nieobecny.

-Mógłbyś go ode mnie przeprosić ?

-Co ?

-Albo lepiej nie. Sama to zrobię przy najbliżej okazji.

-Jutro się spotkacie i sobie wyjaśnicie to co między wami się wydarzyło, bo mi to chyba nie powiesz o co chodzi, co ?

-Nie mam na to siły. Ten dzień mógłby się już skończyć.

-Mamy teraz porę lunchu. Jeszcze wiele przed nami. - zaśmiał się.

-Chciałabym zapadać w sen zimowy i wybudzać się dopiero w wiosnę.

-Może ty faktycznie idź już spać ?

-Chyba to zrobię.

   Po rozmowie zamknęłam okno, bo pokój już się wychłodził. Wyłączyłam laptopa i położyłam się na łóżku. Z początku próbowałam znaleźć jakieś racjonalne odpowiedzi na moje pytania, które uporczywie gnębiły mi się w głowie, ale spasowałam i nawet nie wiem kiedy zasnęłam. Obudziłam się dobrze po 17. Zdziwiłam się, że tak długo spałam. Przeciągnęłam się leniwie i wyszłam z łóżka. Przydałoby się coś zjeść. Poszłam do kuchni, w której mama robiła sobie kawę.

-Musisz zrozumieć, że musimy wracać, więc radzę ci spakować raz jeszcze walizkę. - powiedziała i nie racząc na mnie spojrzeć przeszła obok mnie.

   Zostałam sama w kuchni. Na kuchni nie stały żadne garnki, a w lodówce też nie było żadnego obiadu. Sama postanowiłam sobie coś zrobić. Zabrałam się za gotowanie i rozmyślałam. Ta moja drzemka wcale nie była zła. Będę musiała podziękować Max'owi za dobre rady. Czyli po obiedzie mam do załatwienia dwie sprawy, z tym, że obie łączą się z koniecznością wyjścia z mieszkania. Przecież nie jestem w domowym areszcie. Zamówię taksówkę i dam sobie jakoś radę. Najwyżej mamie dojdzie parę siwych włosów. Szybko zjadłam i poszłam do pokoju, otworzyłam szafę i skompletowałam jakiś strój. 

   Zapakowałam najpotrzebniejsze rzeczy do torebki i zadzwoniłam po taksówkę. Wyszłam na korytarz ubrać kurtkę i szalik.

-Gdzieś się wybierasz ? - usłyszałam dobrze znany mi głos, ale nie odwróciłam się do niej.

-Mam parę spraw do załatwienia. Jadę taksówką. - i wyszłam.

   Nie miałam teraz czasu na rozmyślania w tej sprawie. Nie mogę wylecieć i już. Taksówka już czekała pod kamienicą.

-Do szpitala św. Tomasza, proszę. - powiedziałam.

   Po 15 minutach byłam już na miejscu. Na korytarzu nie spotkałam nikogo znajomego, w sali również ziało pustakami. Mam tylko nadzieję, że nikt zaraz nie wyleci zza zakrętu. Nie chcę widowni.

-Można. - zapukałam, a Nathan odwrócił się w moim kierunku.

-Pewnie. - znowu ten jego uśmiech.

-Wyglądasz jakby wycinali się wyrostek, a nie walczyli o twoje życie. - rzuciłam prosto z mostu i zdjęłam kurtkę.

-Tak się też czuję. - znowu uśmiech.

-Gdzie cała załoga ?

-Mama z Jess wróciły do hotelu. Dlaczego wyszłaś ?

-Miałam taką potrzebę, więc wyszłam. - nawet nie starałam się być miła.

-Znowu to robisz. Coś się zmieniło.

-Byłeś w śpiączce tydzień. Wiele rzeczy mogło się zmienić.

-Słyszałem, że go nie złapali.

-Bo go nie złapali.

-A chcesz, żeby go złapali ?

-No raczej.

-Pytam, bo nie wiem. Z mojego punktu widzenia wydaje mi się, że wcale tego nie chcesz.

-Mylisz się.

-Nie sądzę.

-To twój problem. Szpikują cię lekami ?

-Owszem, ale ty powinnaś coś o tym wiedzieć.

-Racja. Głupie pytanie.

-Dlaczego tak łatwo to skreśliłaś ?

-Ja coś skreśliłam ?

-Tak.

-Co ?

-Nas.

   Głośno westchnęłam.

-Nie o to chodzi. - podparłam głowę na rękach.

-Czyli jednak coś jest na rzeczy.

-Miałam tu zostań jak najdłużej się da, ale moja mama musi już wracać do Polski i jutro mamy samolot.

-Wy macie ?

-Tak. My. - spojrzałam na niego. - My, bo przecież ja nie mogę wychodzić teraz z mieszkania, a co dopiero zostać sama, bez nikogo obok.

-To co w takim razie tu robisz ?

-Nie będę całe dnie siedziała w domu, z mamą.

-Od kiedy masz ten areszt domowy ?

-Od paru dni.

-I pewnie się do niego do przystosowujesz ?

-Nie.

-I to denerwuje twoją mamę ?

-Bingo.

-A ty lubisz ją denerwować. - lekki uśmiech.

-Faktycznie coś w tym jest. Stare przyzwyczajenia. - sama się uśmiechnęłam.

-Czyli po prostu wyładowujesz na mnie swoje rozgoryczenie ?

-Niestety, ale jesteś moją ofiarą.

-Masz jeszcze jakieś plany na dzisiaj ?

-Muszę pójść do Jay'a i go przeprosić.

-Oho !

-Trochę cię pokłóciliśmy jak wyszłam od ciebie.

-Trochę ?

-Nooo tak bardziej. Daliśmy niezłą szopkę przechodniom.

-No to będziecie na rozkładówkach gazet. - roześmiał się.

-Ty będziesz.

-Jeszcze nic nie wyciekło do prasy.

-Trzymasz ich w niepewności.

-Dopiero dzisiaj się wybudziłem. Czekamy na ciąg dalszy.

-A jak myślisz, że będzie on wyglądał ?

-Oby dobrze, chociaż sam nie wiem.

-Wypuszczą cię na świąt do domu ?

-Mama się pewnie o to postara. - roześmiał się.

-Zawzięta bestia.

-Mówiła o Tobie i to w jakiś superlatywach. Polubiła cię. Jess powiedziała, że byłaś dla nich ogromnym wsparciem i jedyną nadzieją.

-Nie powinny były tak mówić. - spojrzałam na swoje buty.

-Coś w tym jednak musi być, skoro tak mówiły. Będę musiał ci jakoś za to podziękować.

-Za co ?

-Za te wsparcie, które im dałaś.

-Ale ja im nic nie dałam. Totalnie nic, nawet powiedziałabym, że je olewałam.

-Sama musiałaś się oswoić z sytuacją.

-To z pewnością też.

   W szpitalu posiedziałam jeszcze pół godziny, a później zamówiłam taksówkę i pojechałam załatwić kolejną sprawę. Po 2o minutach, gdyż były korki dotarłam na miejsce. Zapukałam do drzwi i po chwili je otworzył.

-Amelia ? - spojrzał na mnie zdziwiony.

-Przeszkadzam ?

-Nie, wejdź. - weszłam do środka. - Ale zdejmuj kurtkę i wchodź głębiej. Zjesz może coś ? Właśnie robię sobie kanapki.

-A z chęcią.

-Herbaty ?

-Poproszę. - odwiesiłam kurtkę i weszłam do mieszkania.

-Fajnie, że wpadłaś.

-Ładne mieszkanie.

-O no tak, bo ty pierwszy raz u mnie. - uśmiechnął się.

-No tak wyszło.

-Jakaś specjalna okazja, że wpadłaś ? - znowu na mnie spojrzał w przerwie w krojeniu ogórka.

-Można to tak nazwać. Wracam właśnie od Nathna. - tym razem odłożył nóż i wyprostował się. - Gadałam z nim, cieszy się, że po Nowym Roku wróci do pracy.

-No z pewnością po Sylwestrze wróci tylko nie wiemy kiedy dokładnie.

-Myślisz, że wypuszczą go do świąt ?

-Nie widzę przeciwwskazań.

-No właśnie ! - przerwałam mu. - Jego stan zdrowia jest aż za dobry.

-I chyba już wiem dlaczego rano wyszłaś z sali.

-Wiesz ? - spojrzałam na niego.

-Boisz się o niego. Boisz się, że to jak się teraz czuje to cisza przed burzą, że może mu się wydarzyć coś okropniejszego.

-Dokładnie, ale ty odważyłeś się wypowiedzieć to na głos.

-Też zaniepokoił mnie jego stan, ale tak bardzo cieszę się, że jest już z nami, że próbuje o tym nie myśleć i dobrze mi to wychodzi. - wrócił do kanapek.

-Też bym tak chciała. Przepraszam za tę wymianę zdań przed szpitalem. Max do mnie dzwonił i mówił, że byłeś nieobecny i smutny. Przepraszam. Nie powinnam wzbudzać w Tobie takich emocji.

-No wiesz, z kamienia nie jestem.

-Nie to co ja. - dodałam ciszej.

-Ty też nie jesteś. - nie liczyłam na to, że usłyszy, a jednak.

   Jay postawił na stoliku talerz z kanapkami, a po chwili dwa, parujące kubki. Na końcu sam usiadł naprzeciwko mnie.

-Ale nie tylko to cię męczy. O co chodzi ? - wziął jedną kanapkę, a ja wsypałam cukier do kubka.

-Aaa szkoda gadać.

-Nie wywiniesz się. Mów.

-Parę dni temu miałam gości w postaci dwójki policjantów, którzy kazali mi nie wychodzić z domu dopóki nie dadzą mi pozwolenia, ale oczywiście olałam to. Mama się wścieka i nie rozumie, że mnie męczy bezsensowne siedzenie w domu. Dodatkowo miałam tę całą rozmowę z nią. Jutro przed obiadem mamy lot do Polski.

-Co ?! - o mały włos nie zapluł się kanapką.

-Ojciec wyjechał w jakąś delegację i pewnie nie będzie go na święta, więc mama musi wracać wcześniej, a że nie mogę wychodzić sama z domu to muszę lecieć z nią. Nawet mnie spakowała, ale ja się rozpakowałam. I taka napięta atmosfera jest teraz między nami. Ogólnie pokłóciłam się z nią, wydarłam się, że nigdzie nie wyjeżdżam, ale ona myśli, że jak ona zadecydowała to koniec i kropka, a tu Gucio ! Bo. Ja. Nigdzie. Się. Nie. Ruszam.

-A wracasz do Polski na święta ?

-Nawet mi się nie chce. I tak widziałam się z rodzicami, z mamą to nawet za długo, a dzieciarnia to dzieciarnia i tyle.

-A jakby ktoś z Tobą został tu na miejscu to twoja mama mogłaby polecieć sama ?

-Myślę, że jakby była osoba, której ona ufa to pewnie by mnie tu zostawiła.

-W takim razie na ten tydzień wprowadzasz się do mnie. - Jay powiedział to tak spokojnie, że aż zakrztusiłam się herbatą.

-Co ? - zrobiłam oczy jak pięć złoty.

-To co słyszałaś. Po kolacji jedziemy do twojej mamy i wcielamy nasz plan w życie.

-Ale, że tak o ?

-Tak o.

-Aha. - nie dowierzałam.

-Masz taką minę, że chce mi się śmiać.

-Nie przeszkadzaj sobie. - uśmiechnęłam się.

-To co po kolacji robimy tour po mieszkaniu ? Musisz w końcu wiedzieć w jakich warunkach będziesz mieszkała przez następny tydzień.

-Nie będę tu mieszkała.

-Jak nie ?

-Tak powiemy mojej mamie, ale ja zostanę u siebie.

-Nie ma mowy !

-Dlaczego ?

-Bo Tomek jest na wolności, a jak cię odwiedzi to co ?

-To go nie wpuszczę.

-Nie ma tak łatwo.

   Westchnęłam. Po małej trasie po mieszkaniu Jay'a, które było baaaardzo w moim stylu pojechaliśmy do mamy przekazać jej wieści.

-Młoda damo, kombinujesz jak możesz, ale nawet ci to wychodzi. - powiedziała mama po usłyszeniu od nas naszego pomysłu.

-Czyli zgadza się Pani ? - zapytał Jay.

-Tak, pod warunkiem, że obiecasz mi, że będziesz ją pilnować jak tylko potrafisz.

-Oczywiście. Tylko tak. - Jay się zaśmiał.

   I w ten oto sposób musiałam spakować swoje rzeczy, ale przynajmniej nie groził mi wywóz do Polski. Poszłam z Jay'em do siebie i zaczęłam się pakować. Mogłam to zrobić jutro, ale chłopak się uparł, że dzisiaj.

-Widzisz. To całe podlizywanie się twojej mamie się przydało. - dumnie usiadł na łóżku.

-To taki miałeś plan ?

-Dopięty na ostatni guzik. - dostał ode mnie bluzką, którą wyjęłam z szafy. - Bardzo ładna, możesz wziąć.

-Doprawdy ? Pozwalasz mi ?

   Po spakowaniu się Jay zabrał moją torbę i pojechał do siebie. Jutro miał zawieść nas na lotnisko, później mieliśmy pojechać do Nath'a i na obiad do niego. Szykował się spokojny tydzień wypoczynku przed świętami.

Ello ! Wow ! o.O Ponad 10 tys. wyświetleń. Dziękuje za takie gromkie zainteresowanie <3 Jak tam ostatni dzień w szkole przed świętami ? Mój dzień był wspaniały i jeszcze ta nasza Wigilia klasowa xD Ostatnia wspólna, więc nie mogło być nudno. Do kiedy macie wolne ? Jesteście tymi szczęściarzami, którzy wracają do szkoły dopiero po święcie trzech króli ? Bo ja nie :( Jaki jest sens pójścia do szkoły na dwa dni i znowu wolne kolejne trzy.  <?!> Do poniedziałku <3

PS. fajnie, że znajdujecie w naszej bohaterce cechy, które was z nią łączą :P to jednak jesteśmy podobne :*