Section 46.

-Szukaliśmy was. - odezwał się Seev.

-Naprawdę ? - zapytałam.

-Tak. Nathan się o ciebie pytał. - dodał Max.

-Idziecie już ? - wtrącił Jay.

-Tak, byliśmy już u niego.

-I co ? - podpytałam.

-Wygląda, zachowuje się i czuje jakby wybudził się już dawno temu. - powiedział Tom.

-I to niepokoi lekarzy. - niepotrzebnie dodał Siva.

-Nieciekawie. - skomentował Jay.

-To co ? Wy wchodzicie, a my wychodzimy, co ? - zapytał Max.

-Tak. - powiedziałam.

-Tylko masz mi ją pod same drzwi odprowadzić. - zagroził Max, Jay'owi.

-Masz to jak w banku. - zaśmiał się i pożegnaliśmy się z nimi.

-To co ? Panie przodem. - przepuścił mnie i poszłam w kierunku sali chłopaka.

   Idąc miałam ochotę się zawrócić tak dobre parę razy, ale idący za mną Jay pewnie by mi na to nie pozwolił. Czułam się jakbym szła na skazanie. Gdy stanęłam przed drzwiami szybko zostałam zauważona przez Nathana, który energicznie zaczął machać ręką. Przy jego łóżku siedziała jego matka i siostra.

-Nie uważasz, że człowiek po przebudzeniu się ze śpiączki powinien czuć się gorzej i nie tryskać tak zdrowiem ? - zapytałam.

-To pewnie dlatego lekarze są zaniepokojeni jego stanem. - raczej wypowiedział swoje myśli na głos niż mi odpowiedział.

   Nathan z jego rodziną tryskali pozytywną energią i z uśmiechem wpatrywali się w nas, czułam się jak w najgorszym horrorze, a może jednak Nathan'owi udzieliły się jakieś komplikacje i dlatego tak dziwnie się zachowuje ? Miałam wrażenie, że jak tam wejdę to już nie wyjdę z sali. Jay popchnął mnie do przodu i niepewnie weszłam do sali.

-Cześć. - Jay szybko do niego podszedł i przybili sobie piątkę. - Młody jak dobrze cię widzieć całego i zdrowego.

   Stałam i przypatrywałam się temu całemu zdarzeniu nie wiedząc co ze sobą zrobić. Nawet nie wiem jak się czułam z myślą, że Nath jest cały i zdrowy i co najważniejsze wybudził się ze śpiączki.

-Amelio podejdź do nas. - widziałam, że Karen miała zamiar wstać, a nie chciałam, żeby mnie przyprowadziła do łóżka, więc sama powoli podeszłam, Nathan przez cały ten czas wpatrywał mi się.

-Zrobiłem coś nie tak ? - zapytał, a mnie zamurowało.

-Ty się jeszcze pytasz ? - zrobiłam pauzę. - Wystraszyłeś mnie. - nie wiem czemu głośno westchnęłam.

-Mam nadzieję, że to ze szczęścia. - uśmiechnął się i to jak ładnie.

   Sama chciałaby znać odpowiedź na to pytanie.

-Co tak patrzysz ?

-Nathan zadajesz głupie pytania. - Jess się roześmiała jakby jej brat powiedział najzabawniejszy żart na świecie. - Amelia jest zaskoczona.

-Przecież nie wyskoczyłem z tortu. - wszyscy w sali się śmiali, a ja nie rozumiałam z czego; co było powodem ich wspaniałego samopoczucia ?

-Przepraszam na chwilę. - szybko wyszłam z sali nim nie odeszłam od zmysłów.

   W pierwszym odruchu nie wiedziałam gdzie mam iść, więc szłam przed siebie. W głowie miałam mętlik, nic z tego nie rozumiałam. Jak Nathan może być w pełni zdrowy dopiero po wybudzeniu się ze śpiączki. Dlaczego nikt tego nie widzi ? Przecież takie przypadki się nie zdarzają. Nie można wybudzić się i normalnie funkcjonować. Może zaraz wejdzie na scenę i zrobi sam koncert, bo przecież ma tyle siły w sobie ? Usiadłam na jakieś wolne krzesło. Mój mózg nie był w stanie ogarnąć tej całej sytuacji. Nie w tym momencie, gdy gdzieś z tyłu głowy miałam lęk przed spotkaniem z mamą i tą naszą rozmową. Czułam, że to wcale nie będzie miła wymiana zdań. Teraz miałam wrażenie, że moje całe życie sypie się w jeszcze szybszym tempie niż wcześniej. Nawet sama zaczynałam nie rozumieć swojego zachowania. Dlaczego się tym aż tak przejmuję ? Przecież to nie dotyczy mnie.

-To nie dotyczy mnie. - powiedziałam na głos wzbudzając ciekawość przechodni.

   Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że to nie jest moja wina, że Nathan przez ten cały czas leżał nieprzytomny w szpitalu. To wina Tomka, który teraz perfidnie się ukrywa bojąc o swoją brudną i śmierdzącą dupę. To nie moja wina, że ten padalec przyleciał za mną specjalnie po to, żeby się ze mną policzyć. To nie moja wina, że ćpa, że pije, że stacza się na dno. To nie moja wina, że nie możemy załatwić reklamy dla naszej kawiarni. To nie moja wina, że jestem tym kim jestem. Taka jestem i nikt ani nic tego nie zmieni, a jeżeli komuś to nie pasuje to droga wolna. Nie mój problem. Nie mój.

   Rozejrzałam się dookoła. Byłam piętro niżej, na lewo zobaczyłam windę, czyli sala Nath'a znajduje się nade mną, a tak konkretnie to korytarz z krzesłami przed jego salą znajduję się ponad mną. A sala obok, której teraz siedziałam była dokładnie pod salą chłopaka. Zajrzałam do środka. Na białej pościeli spał mały chłopiec. W samotności. W sali był tylko monitor funkcji życiowych, który teraz leniwie kreślił „góry”. Prosta w górę po chwili załamywała się i gwałtownie spadała w dół. I tak ciągle. Stałam i wpatrywałam się w to zjawisko, jakby to była rzecz, do której zostałam stworzona. Nie mogłam oderwać wzroku. Aż nagle coś zaczynało się powoli psuć. Te proste nagle zaczynały się zniżać, jakby nie miały siły się podnieść. Coraz niższe pagórki zamieniły się w w prostą. Urządzenie zaczęło pipczeć, lekarze zbiegali się jak szaleni. Reanimowali go, krzyczeli do siebie, był duży tłok. Mimo długiej reanimacji i użycia całej góry specjalistycznych sprzętów, chłopca nie udało się uratować. 

   Obserwowałam jego ostatnie chwile życie i nawet nie pomyślałam o tym, że on za moment umrze. Jakie życie bywa okrutnie niesprawiedliwe. Byłam światkiem czyjejś śmierci, ale nie znałam tej osoby, nie była mi bliska i nie wzbudziło to we mnie żadnych emocji. Ktoś zasłonił mu twarz prześcieradłem, po chwili lekarze wyprowadzili jego łóżko i weszli z nim do windy. Pielęgniarki, które wyłączały sprzęt w sali teraz ją opuszczały.

-Dobrze, że umarł w śnie i nie poczuł tego bólu. - powiedziała jedna.

-Szkoda, że umarł w samotności. Nikt go nigdy tu nie odwiedzał.

-Jak to ?

-Dzieciaki z sierocińca nie mają zbyt wielu odwiedzających.

-Przepraszam. - zaczepiłam jedną. - Jak nazywał się tamten chłopiec ?

-A kim Pani jest ?

-Tak w zasadzie to nikim bliskim dla niego, ale usłyszałam waszą rozmowę. Skoro był z sierocińca to pewnie nikt nie przyjdzie na jego pogrzeb, chciałabym tam być.

   Oby dwie dziwnie na mnie spojrzały, po chwili ta niższa powiedziała :

-Proszę tu zostać. - i odeszły szepcząc coś do siebie.

   Skoro ten chłopiec nie miał rodziny, żył w samotności i w niej umarł to niech chociaż będzie jedna osoba, która go godnie pożegna. Ile on mógł mieć lat ? Dziesięć ? Nie więcej. Nadal stałam wpatrując się w już teraz pustą salę i nie wiedziałam co mam zrobić. Nie chciałam tu być, ale nie chciałam wracać do domu. Teoretycznie nie powinnam sama chodzić po mieście, nigdy nie wiadomo gdzie może być Tomek. Nie chciałam wyjść bez słowa, więc albo mogłam wrócić na górę i powiedzieć, że wracam, albo zadzwonić do Jay'a. Jeżeli pójdę będę musiała spojrzeć Nathan'owi w oczy, a jak wytłumaczę swoją ucieczkę ? Jeżeli zadzwonię to też będzie to podejrzane. Ale ta pielęgniarka kazała mi czekać. Na co ? Czułam się rozszarpywana. Nie wiedziałam gdzie mam być i co robić. Więc po prostu stałam przed tą salą. Ktoś zajął się już nią i zaczęło się sprzątanie, odkażanie i inne szpitalne czynności.

-Nie ma Pani tego ode mnie. - usłyszałam cichy głos za sobą. - To był dobry chłopiec. Zasługuje na to, żeby ktoś stanął nad jego grobem i pomodlił się za jego duszę. - wręczyła mi do ręki kartkę, tak by nikt tego nie widział. - Niech Pani śledzi nekrolog w gazecie. - i odeszła, jak gdyby nic.

   Szybko schowałam kartkę do torebki i wyjęłam paczkę papierosów. Od razu zostałam przez kogoś opieprzona, że tutaj nie wolno palić, więc założyłam płaszcz i ruszyłam do wyjścia. Był mróz, ale to nawet lepiej, musiałam się jakoś rozbudzić, jakoś ocucić. Wyjęłam jednego i po wielokrotnej próbie udało mi się go podpalić. Zaciągnęłam się, zamknęłam oczy i pozwoliłam nikotynie mnie przejąc. Za duże myśli miałam w tym momencie. Po wypaleniu zjadłam miętówkę i wyjęłam telefon. Wybrałam jego numer czekałam. Odebrał po trzecim sygnale.

-Jay, nie mów, że to ja. - powiedziałam.

-Już wyszedłem od niego. Gdzie jesteś ?

-Przed szpitalem.

-Nigdzie się nie ruszaj.

   Rozłączyłam się i schowałam telefon do torebki. Na wierzchu leżała mała, zielona kartka. Rozłożyłam ją. Pismo było bardzo staranne, równe i duże, nie to co moje bazgroły. „Charlie”. Przeczytałam na głos. Tylko tyle wiedziałam o tym chłopcu.

-Zmarzniesz. - usłyszałam znajomy głos za sobą i wrzuciłam kartkę do torebki zamykając ją.

-Zapomniałam zadzwonić po taksówkę.

-Chyba się przejdziemy, co ? - spojrzał na mnie.

-Okey. - powiedziałam czując, że ten spacer nie będzie należał do moich ulubionych.

-Dlaczego wyszłaś ? - i potwierdziły się moje uprzedzenia.

-Nie będę ci się teraz tłumaczyć. - powiedziałam nawet na niego na zerkając.

-Co się za tym kryje ? Lęk ? Poczucie winy ? Sprawiłaś mu przykrość. Nawet nie wiesz jak bardzo chciał się z Tobą spotkać, a ty od tak go olałaś. Wiesz jak oni się poczuli ? Zawiodłaś ich.

-Przestań ! - zatrzymałam się. - Nie osądzaj mnie ! Nie wiesz jak się czuję, jaki mętlik mam w głowie. I mam gdzieś to jak oni się teraz czują !

-A jak ty się czujesz ? Co ? - krzyknął tak jak ja wcześniej.

-Zbyt często słyszałam ostatnio to pytanie. - ponownie ruszyłam cała w nerwach.

-Szkoda tylko, że ani razu nie odpowiedziałaś na nie szczerze. - Jay za mną nie szedł, odwróciłam się potwornie na niego wściekła.

-Skąd ty to możesz wiedzieć ?!

-Bo cię poznałem na tyle dobrze, że wiem kiedy udajesz. - ruszył w moją stronę.

-Zabawny jesteś, wiesz ? - zironizowałam. - Jakoś każdy mi to mówi. Każdy zna mnie lepiej niż ja sama! Czy to nie jest sprzeczne ? - dalej się darłam.

-Może najwidoczniej nadal udajesz kogoś innego niż jesteś ? I to przed samą sobą !

-Ja udaję ? Proszę cię nie rozśmieszaj mnie. Co ty możesz o mnie wiedzieć ? Może to o mnie przeczytałeś ?! - krzyknęłam mu prosto w twarz, w jego oczach zobaczyłam skruchę, ból i niedowierzanie. - I co ? Nic nie powiesz ? - zapytałam już spokojnie.

-Jak możesz to znowu robić ? Znowu ranić ludzi ?

-To już Pan nie pamięta co było w lipcu ? Jak wy bawiliście się moimi uczuciami bawiąc się w psychologów ? - patrzyłam w jego tęczówki, które pierwszy raz widziałam w takim stanie, takie bezbronne, oszukane i … zranione ?

-Nadal masz nam to za złe ?

-A myślisz, że ot tak o tym zapomnę ? - było mi zimno, podciągnęłam nosem.

-Jest parę rzeczy w życiu, które chciałbym odwrócić i to jest jedna z nich.

-Nie da się cofnąć czasu.

-Niestety nie.

   Uspokoiliśmy już swoje głosy. Musieliśmy dać niezły popis swoich umiejętności przechodniom. Oby nikt nie chciał tego przekazać dalszej części światu, bo nie będzie za wesoło.

-Przepraszam. - powiedzieliśmy jednocześnie.

-Nie, to ja przepraszam. - i ponownie, uśmiechnęłam się do niego.

-Głupio mi. - szepnął Jay, nadal staliśmy na chodniku.

-Mi też. Nie potrzebnie się tak na ciebie wydzierałam.

-Mam na myśli tę akcję w lipcu.

-Powinno być ci głupio.

-Zawsze będziemy się Tobie kojarzyli z tą sytuacją. Nie możemy ci tego wymazać z pamięci.

-To nie było fair, ale w końcu zostałam ukarana za to co ja robiłam w życiu. Bycie zimną suką przynosi konsekwencje i ja już zaczynam je ponosić. Co nie zmienia faktu, że cholernie źle się z tym czuję.

-Żadne słowa przeprosin cię nie przekonają, co ?

-Nie licz na to. Zostałam mocno zraniona, nawet nie wiedziałam, że ktoś może wyrządzić mi taki ból.

-Można cię zagiąć ? Zawsze myślałem, że jesteś z kamienia. - uśmiechnął się.

-Mam chwilę słabości. Chodźmy już. - potarłam dłonie i schowałam do kieszeni.

-Przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłem, ale oni naprawdę byli zranieni twoim zachowaniem. - przerwał ciszę.

-A wiesz, że mnie to wcale nie obchodzi ? - spojrzałam na niego.

-No tak. Mój błąd.

-Albo się przyzwyczaisz do tego mojego trudnego charakteru, albo odejdź.

-Lubię wyzwania.

-W takim razie witam na pokładzie.

-Czyli nie powiesz mi dlaczego wyszłaś ?

-Powiem. Jak się dowiem co czuję. Jak znajdę odpowiedzi na swoje pytania.

-Dlaczego nie chcesz pomocy ? Może mógłbym ci pomóc i wspólnie rozwiązalibyśmy wątpliwości.

-Nie jestem z tego typu.

-Jakiego typu ?

-Z typu człowieka, który dzieli się swoimi problemami z innymi i prosi o pomoc. Skoro to mój problem to ja muszę go rozwiązać. Nie zwierzam się. Wybacz.

-W takim razie masz bardzo ciężkie życie.

-Zależy jakie problemy na siebie wezmę. Ale zawsze ja je powoduje, ja je wynajduję, więc ja je likwiduje.

-Ale co jest złego w zwierzaniu się komuś w swoich problemach ?

-Dla ciebie może nic, ale dla mnie to bardzo ważna rzecz. Nie lubię jak ktoś daje mi swoje złote rady, mówi mi jak mam żyć, włazi mi z butami w życie. Nie trawię takiego zachowania.

-Jesteś jak nieodkryta wyspa.

-To był komplement ?

-Jak uważasz.

-To może być komplement, ale i obraza.

-Zawsze są jakieś plusy i minusy. Czeka cię rozmowa z mamą, tak ?

-Owszem i nie czuję, że to będzie miła pogawędka.

-To nie będę przeszkadzał. - stanęliśmy przed kamienicą.

-Nawet nie wejdziesz na herbatę ?

-Nie tym razem. Trzymaj się. - buziak i już szłam w kierunku mojego tutejszego domu.

   Jakie problemy tym razem musiałam rozwiązać ?

Hej ! Taka zabawna anegdota z mojego życia. Zakreślam ładnie krateczki na czwartkowym próbnym egzaminie z angielskiego i tak sobie myślę jaki mamy dzień, myślę czwartek i tu nasuwa mi się pytanie dlaczego dodałam rozdział w środę ? Człowiek taki zakręcony, że nie wie jaki mamy dzień tygodnia xD

Egzaminy poszły mi ... tak jak chciałam. Nie najgorzej, nie najlepiej, tak pośrodku. Z historii myślałam, że będzie zgon na miejscu, ale nie 14/30 ^^ Jak na mnie to bardzo dobry wynik ;P 

Ale ja przedłużam tę rozmowę Am z mamą, jestem zła :) 

Do czwartku/piątku <3

PS. a tu taka autoreklama ;P już jest pierwszy rozdział

PSS. nowa, świąteczna, Jayowa ikonka xD

#StayStrongMaxAndNathan