Section 43.

   Rano zabraliśmy się wszyscy do taksówki i odwiozłyśmy tatę na lotnisko. Później wróciłyśmy i mama zrobiła mi śniadanie.

-O której idziesz do szpitala ? - zapytała szykując kanapki.

-Po śniadaniu.

-Ale chyba nie pójdziesz tak ? - spojrzała na mój strój.

-Co nie pasuje ci w leginsach i tej koszulce ?

-W tym to możesz sprzątać w domu, ale nie odwiedzać przyjaciela w szpitalu. Przecież zrobiłam ci pranie. Masz mnóstwo ciuchów, w ogóle dziwię się skąd tyle tego masz i jak ci się to mieści w szafie.

-Mam jeszcze komodę i parę innych szafek, w których mam ubrania. - uśmiechnęłam się.

-Wydaje mi się, że musisz zrobić porządki w swoich szafach i wyrzucić ubrania, których nie potrzebujesz.

-Sugerujesz, że mam wyrzucić tę koszulkę ? - spojrzałam na biały T-shirt z kolorową aplikacją.

-Po co zajmować miejsce starymi rzeczami, skoro można je zapełnić nowymi ?

-Zakupy ?

-Ledwo ze szpitala wyszła, a już ma mroczne myśli.

-Jakie tam mroczne ? - dostałam talerz z kanapkami.

-W twoim stanie to za duży wysiłek, a teraz nie marudź tylko jedź. Dużo schudłaś, więc musisz teraz wrócić do poprzedniej wagi.

-A ty jesz ?

-Tak, zaraz. - i wyszła, a ja zajęłam się jedzeniem, po około 10 minutach wróciła.

-Gdzie byłaś ? - zapytałam.

-Zadzwoniłam do domu i uprzedziłam dzieciarnie, że tato dzisiaj wraca.

-Mówiłam im to wczoraj.

-A ja im tylko w subtelny sposób przekazałam, że mają doprowadzić dom do porządku, póki tato siedzi w samolocie.

-Sprytne.

-Doskonale wiesz jak potrafi nabrudzić Ol, a Nicola bez żadnego nadzoru to i nawet bombę atomową zmontuje w piwnicy.

-No racja. - odłożyłam talerz do zlewu. - To smacznego.

   I wyszłam. Zastanawiałam się w co mam się ubrać, żeby był to odpowiedni strój do szpitala, skoro ten nie odpowiadał mamie. Po paru minutach już przebrana zbierałam włosy na czubku głowy w koka.

   Wychodząc spojrzałam na bandaż, wydawał mi się taki … na miejscu ? Czyżbym zżyła się z nim ? Zaśmiałam się i wyszłam.

-A Tobie co tak do śmiechu ? - na korytarzu stała mama i ubierała kozaki.

-A nic. Jedziemy ?

-No przydałoby się.

   Po 20 minutach przekroczyłyśmy próg szpitala. Od razu przeszliśmy do odpowiedniego skrzydła i windą wjechaliśmy na odpowiednie piętro. Przed salą nikogo nie było, ale podejrzewałam, że ktoś już jest w środku, nie myliłam się.

-Wiesz, Am. Ja może pojadę zrobić jakieś zakupy, a ty tu sobie siedź. Tylko nie zapomnij zgłosić się do pielęgniarki na zmianę opatrunku, skoro już tu jesteśmy.

-Dobrze, a dasz sobie radę ?

-Może nie mówię tak dobrze jak ty po angielsku, ale sobie poradzę.

   Mama wyszła, a ja podeszłam bliżej rozsuwanych drzwi, w środku na krześle wisiał przewieszony płaszcz, ale nikt nie siedział przy łóżku. Faktycznie parę aparatur zniknęło z sali, przez co widoki nie były aż tak przeraźliwe. Nawet Nathan wyglądał jakoś lepiej, ale to było zapewne spowodowane przez moją bujną wyobraźnię.

-Amelia ! - usłyszałam za sobą i się odwróciłam, Karen uśmiechnięta szła w moim kierunku.

-Dzień dobry.

-Miałaś rację. Stan mojego syna się polepszył po twojej wizycie. - kobieta promieniała.

-Słyszałam. - uśmiechnęłam się niemrawo.

-Nie cieszysz się ?

-Cieszę się, ale wszyscy mówią, że to dzięki mnie jego stan się polepszył. - odwróciłam się, żeby móc patrzeć na Nath'a. - A przecież to nie jest możliwe, nie jestem jakąś wróżką, czy czymś w tym stylu.

-Ale jego stan jednoznacznie polepszył się po twojej wizycie. Wejdź. - nie dała mi możliwości zdecydowania, gdyż wepchała mnie do sali.

-Nie powinnam.

-Powinnaś, powinnaś. Siadaj. - podsunęła mi krzesło, na które z niechęcią usiadłam.

   Czułam się bardzo źle w tej sali. Jakby moja obecność była tu niechciana. Czułam się jak obca osoba. Nathan pewnie nie chciałby żebym tu siedziała, a jednak tu jestem.

-A gdzie Jess ? - zapytałam przypominając sobie o młodszej siostrze Sykesa.

-W hotelu. Śpi. Nie chciałam jej budzić. Powinna się wyspać, ale zostawiłam jej kartkę, żeby tu przyjechała. - kobiecie uśmiech nie schodził z twarzy.

   Ciągle wpatrywałam się w twarz chłopaka. Schudł. Tak jak ja. Jego obojętny wyraz twarzy, aż mieszał w moich uczuciach. Z jednej strony czułam się jak natręt, a z drugiej chciałam tu zostać. Nie mogłam. Nie po tym co zrobiłam.

-Muszę iść na zmianę opatrunku. - powiedziałam wstając.

-No tak, zapomniałam. A jak tam się czujesz ?

-Dobrze, ale muszę codziennie zmieniać opatrunek.

-I będziesz musiała tu codziennie przychodzić ? - jej radość była aż ponadto wszystko.

-Nie, miała do mnie przychodzić codziennie pielęgniarka, ale jak dowiedziałam się, że stan Nath'a się polepszył to postanowiłam wpaść i zobaczyć co u niego. Do widzenia.

-Do zobaczenia.

   To było dziwne, że wszyscy myśleli, że moja obecność sprawi, że chłopak się wybudzi, przecież to niedorzeczne, a jednak ta kobieta jakby narzucała mi to, żebym tu codziennie przychodziła i siedziała godzinami. Nie po tym jaki los mu zgotowałam. Zgłosiłam się do przydzielonej mi pielęgniarki, która zmieniła mi opatrunek. Po chwili już wychodziłam z gabinetu wpadając na Nareeshę.

-Am. - dziewczyna mnie rozpoznała.

-Cześć. - uśmiechnęłam się i pocałowałam ją w policzek.

-Jak się czujesz ?

-Dobrze. Właśnie zmieniali mi opatrunek. A gdzie Seev ?

-Tak bardzo chciał zobaczyć Nathan'a, że zostawił mnie w tyle, a teraz czekam na windę. Byłaś u niego ? Słyszałaś, że mu się polepszyło ?

-Tak, właśnie po to tu przyszłam.

-A myślałam, że po zmianę opatrunku.

-To przy okazji.

-Idziesz już ?

-Tak, mama na mnie czeka.

-A no tak. Jak ona się trzyma ?

-Lepiej. Tato właśnie dzisiaj wrócił do Polski.

-Dajecie sobie radę ?

-Tak.

-Bo wiesz, jakbyście coś potrzebowały to dzwoń śmiało.

-Zapamiętam, a teraz muszę już lecieć. - buziak i już dzwoniłam do mamy z pytaniem gdzie jest.

   Po zakupach mama zrobiła nam obiad, a później całe popołudnie leniuchowałyśmy przed telewizorem. Rozmawiałyśmy też z dzieciarnią przez skype i dowiedzieliśmy się, że samolot taty miał dość spore opóźnienie, ale już doleciał. Parę kolejnych dni wyglądały niemal podobnie to tego. Rano szłam z mamą na zakupy i czasem odwiedzałam szpital, ale nie odważyłam się pójść do Nathan'a. Zachowanie tej kobiety nie zachęciło mnie do odwiedzania chłopaka. Była namolna, a to mi się nie podobało i dodatkowo atmosfera jaka panowała w tej sali. Pod koniec tego tygodnia zdjęli mi szwy, a ja mogłam już zobaczyć efekty operacji. Nie było to zbyt piękne, ale mówili, że skóra szybko się zregeneruje i dojdzie do swojego poprzedniego stanu, również koloru. Nie przejmowałam się tym zbytnio, tym bardziej, że mieliśmy teraz okres zimowy i chodzenie w bikini było nie na miejscu. Coraz częściej zaczęłam odwiedzać kawiarnię i moich pracowników. Mimo braku reklamy jakoś funkcjonowaliśmy, a nasze biznesowe koło podtrzymywało The wanted, które spędzało tam większość swojego wolnego czasu. Właśnie od nich dowiedziałam się, że Nathan wychodzi na prostą.

Hej ! Przepraszam, że taki krótki, ale chciałam dodać rozdział dzisiaj, więc dodaje to co mam. Tak bardzo chcecie uzdrowienia Nath'a, że zaczynam myśleć o czymś zupełnie innym niż to co wcześniej wymyśliłam :P Miłego piątku i jeszcze fajniejszego weekendu <3