Section 41.

-Muszę zobaczyć co u Nath'a.

-Nie może Pani. Przynajmniej nie teraz. - lekarz był nieustępliwy.

-Dlaczego ? Dobrze się czuję.

-Od operacji minęły dopiero dwie doby i nie może Pani na razie sama się poruszać.

-A wózek ?

-Musimy uważać na szwy.

   I tyle w tym temacie. Zawsze były tylko te szwy i szwy. To skreślało sens dalszej konwersacji z lekarzem. Czułam się już lepiej niż wcześniej. Nie byłam aż tak potwornie zmęczona, chociaż i tak w ciągu dnia często spałam, to i tak dłużej pozostawałam czujna niż wcześniej. Gdy pytałam o stan zdrowia Nath'a lekarz mówił mi to sami, czyli ani się nie polepszyło, ani pogorszyło. Można było to uważać za plus, ale mnie i tak korciło, żeby w jakiś sposób do niego pójść. Oczywiście lekarze przewidzieli to, że będę chciała wcielić swoje plany w życie, dlatego nie mówili mi w jakiej sali leży Sykes, ani nawet na jakim piętrze. Mimo moich ogromnych chęci nie miałam żadnych możliwości, żeby do niego pójść.

-Nie przeszkadzam ? - Max niepewnie stanął w przejściu i spojrzał na pielęgniarkę, która znowu wstrzykiwała mi coś w żyły.

-Nie, proszę. - uśmiechnęła się do niego i kończąc swoją czynność odeszła do swojego biurka w rogu sali coś zapisując.

-Cześć. - Max się przywitał i włożył do wazonu żółte tulipana.

-Po co mi je przynosisz ? - zapytałam na widok kwiatków.

-Nie możesz nic jeść, więc jakoś chcę poprawić ci nastrój.

-Ale nie potrzebnie wydajesz pieniądze. Co u Nathana ?

-To co zawsze.

-Musisz odpocząć, wyspać się i zacząć jeść. - powiedziałam widząc jego stan.

-Jak mam normalnie funkcjonować, gdy dwójka moich przyjaciół leży w szpitalu. - zobaczyłam ogromny smutek w jego oczach.

-Max. - złapałam go za rękę. - Przepraszam.

-Nie przepraszaj. To nie twoja wina, że ten dupek za tobą tu przyleciał.

-Ale gdyby Nathan nie szedł wtedy do mnie nic mu by się nie stało.

-Za to, ty leżałabyś dwa metry pod ziemią.

-Może nie.

-Jak nie ? Ten drań bez wahania wbił w ciebie nóż. Kto normalny się tak zachowuje ?

-Złapali go ?

-Co ty. Ten śmieć tak się schował, że nie wiadomo gdzie jest. Już nawet obstawa z Polski za nim przyleciała i nic.

-Jeżeli chodzi o ukrywanie to jest w tym najlepszy.

-Dlaczego ja wtedy głupi nie poszedłem do ciebie ? Byłem egoistyczny, że tego nie zrobiłem.

-Byłeś zmęczony i chciałeś odpocząć. Nikt nie musi mnie ciągle trzymać za rękę i prowadzić przez życie.

-Ale ja miałem do ciebie przyjść. Zobaczyć co u ciebie. Podpytać o reklamę, ale nie ja wolałem usiąść przed telewizorem z piwem w dłoni.

-Nie miej do siebie o to żalu.

-Ale gdybym wtedy poszedł to może udało by się uniknąć to co się wydarzyło ! - Max podniósł głos.

-Proszę się uspokoić, bo będę musiała wezwać ochronę. - upomniała go pielęgniarka.

-Przepraszam.

-Max. Tomek i tak by mnie znalazł. - chciałam zakończyć już ten temat, który przy każdej wolnej chwili mnie gnębił. - Są gdzieś tam moi rodzice ?

-Pojechali do ciebie jakąś godzinę temu, jak spałaś.

-Dobrze, niech odpoczną. A jak Karen ?

-Udało się ją w końcu przekonać, żeby razem z Jess pojechały do Nathana. Przywiozły przy okazji jakieś jego rzeczy.

-A co z dziennikarzami ?

-Pełno ich przed szpitalem. Wiedzą, że Nath został pobity i jest w ciężkim stanie, ale o tobie nic nie wiedzą i się nie dowiedzą.

-W co ja go wpakowałam ?

   Oboje zamilkliśmy każde w swoich myślach. Czułam się winna temu co wydarzyło się Nathanowi, z kolei Max czuł się winny, że pozwolił sobie ma wypoczynek i odrzucił propozycję przyjazdu do mnie.. Ciągle mu się wydaje, że gdyby przyjechał to nic złego by się nie stało. Co oczywiście było mylne, bo Tomek i tak zrobiłby to co sobie zamierzył i tak, więc na jedno wychodzi.

-Możemy ? - w drzwiach zobaczyłam Tom'a, a za nim blondynkę.

-Tak, pewnie. - usiłowałam się uśmiechnąć.

-Mamy dla ciebie owoce, ale chyba nie możesz nic jeść. - bardziej powiedział niż zapytał Tom układając owocki na stoliku.

-Ale wy możecie. Przydałyby się wam dodatkowe witaminki.

-Co ty. Nic przez gardło mi nie przejdzie. - Tom usiadł na krześle, a obok niepewnie Kels. - Jak się czujesz ?

-Lepiej. Jak dobrze pójdzie to pod koniec tygodnia wyjdę.

-Bardzo dobrze. Louis tu był, ale spałaś.

-No tak. Zapomniałem o tym. - dodał Max.

-Co chciał ? - zapytałam. 

-Przywitać się, upewnić cię, że kawiarnia dalej funkcjonuje i tak pogadać. Wesprzeć na duchu. - wymieniał Tom.

-Dzięki, że mi powiedziałeś.

-Nie ma sprawy.

-Jay jest ? - dopytał Max.

-Odwiózł Sivę do mieszkania i tam już zostali obydwoje. Wieczorem ma przylecieć Nareesha.

-Muszą odpocząć.

   Zapadła kolejna pusta cisza, która teraz była raczej uporczywa i niecierpliwa. Nikt nie wiedział jak ją przerwać, więc każdy patrzył w innym kierunku i myślał.

-Masz wszystko czego ci potrzeba ? - zapytała Kels.

-Tak, rodzice mi dowożą wszystko czego potrzebuję.

-To dobrze, ale jakbyś czegoś jednak potrzebowała to mów śmiało. - blondynka się uśmiechnęła, ale to jeszcze nie był życzliwy uśmiech, raczej wymuszony, taki na miejscu.

-A co tam u was ? - pytanie skierowałam do Tomsey'a.

-Dobrze, odwołaliśmy koncerty na parę dni i wszystkie spotkania. - zaczął Tom.

-Raczej chodziło mi o was, jako parze. - sprostowałam.

-Ale nie ma już żadnego nas. - dobitnie powiedziała Kels, a Tom jeszcze bardziej posmutniał. - Nie wszystko da się naprawić.

-Czy … - zawahałam się. - … czy to przeze mnie ?

-Nie obwiniaj się. Najwidoczniej musiałaś się pokazać, żebym zobaczyła co naprawdę o naszym związku uważa Tom. I nawet ci za to podziękuje. - blondynka spojrzała na mnie.

-Ale to jest głupie, że ty dziękujesz mi za to, że rozwaliłam wasz związek.

-Nie jest ani głupie, ani śmieszne, a prawdziwe. Wiedziałam, że Tom nie należy do takich, którzy są wierni w każdej sekundzie swojego żywota, ale w pewnym momencie wydarzyło się za wiele złych rzeczy, których już nie mogłam mu wybaczyć. Przestałam przymrużać oczy i nie zauważać jego potknięć.

   Tom przez całą wypowiedź Kels nie odezwał się słowem, tak i teraz nic nie dodawał. Teraz cisza była jeszcze bardziej nieznośna.

-Przepraszam, ale za pół godziny mam spotkanie. Trzymaj się Am. Cześć chłopcy. - Kels zabrała swoje rzeczy i wyszła.

-I ty się na to godzisz Tom ? - zapytałam po jej wyjściu.

-A co ja mogę ? Kelsey jest atrakcyjną kobietą i mężczyźni raczej nie potraktują ją jak powietrze, gdy ją miną na ulicy. Co ja mogę zrobić ? Ona już do mnie czuje nic więcej oprócz żalu. Wokół niej jest teraz mężczyzn na pęczki, nie mam czego szukać.

-Poddasz się ? Tak łatwo.

-Nie mam teraz ani siły, ani ochoty na walkę o coś co już dawno zostało skreślone.

-A masz to w planach ?

-Nie o tym teraz myślę.

-Powinieneś. Co jak co, ale gdy byłeś z Kels to tryskałeś szczęściem i miłością.

-Może to nie dla mnie ?

-Miłość ?

-Tak.

-Jesteś w błędzie. Każdy zasługuje na miłość.

-Moja praca nie pozwala mi rozwinąć skrzydeł w tej kwestii.

-Nie obarczaj winą pracy, bo wiele osób marzy o tym, żeby osiągnąć w życiu to co ty. Mieć marzenie, które spełnią. Żyć tak jak zawsze się chciało. Ciesz się, że udało ci się to osiągnąć.

-Proszę cię, nie rób mi teraz umoralniających gadek.

-Przepraszam, ale zaczynam powoli wariować w tej białej sali.

-Nie to ja przepraszam. To ty leżysz tu sama, a ja i moje problemy to pikuś przy twoich.

-Ale sama jestem sobie winna.

-Być może nie. - Max westchnął.

-Max. I znowu o tym rozmawiamy.

-Dobra, mój błąd.

-Nie chcę, żeby to wyglądało nie miło, ale muszę już iść. - powiedział Tom.

-Pewnie idź, musisz się wyspać i odpocząć, ale mam do ciebie prośbę.

-Co tylko chcesz.

-Zabierz Max'a.

-Nie ! Ja zostaje. - szybko dołączył się Max.

-Stary. Musisz się umyć, bo dajesz na kilometr, zjeść coś, wyspać się i dopiero tu przyjść. Nic nie zdziałasz. Nathan nie wybudzi się, gdy będziesz tak stał przed salą i się na niego gapił.

-Tom ma rację. Idź już. - potwierdziłam słowa Parkera.

   Widziałam ten moment wahania się w jego oczach. Toczył ze sobą pojedynek. Po chwili wstał, pożegnaliśmy się i zostałam sama, nie licząc pielęgniarki, która dzielnie wytrzymywała ze mną już od rana. Z nudów i być może zmęczenia zasnęłam.

   Każdy dzień wyglądał tak samo. Rano obchód i lekarz robił mi podstawowe badania, zmiana bandażu, śniadanie. Przychodzili rodzice, później krótka drzemka, która z dnia na dzień robiła się coraz krótsza, później zazwyczaj przychodził ktoś z zespołu, następnie kolejne badania i obiad. Po posiłku zaczynały się drzwi otarte. Przychodził każdy kto chciał i dzięki temu dowiedziałam się, że Seev oświadczył się Nareeshy w Dublinie. To pewnie chłopcy mieli na myśli, kiedy Nathan skaleczył się u mnie w kawiarni. Do wieczora byłam nachodzona przez masę ludzi. Louis przychodził i uzgadnialiśmy jak ma wyglądać nasza reklama, która zresztą była już uzgodniona i w trakcie realizacji, gdy opuszczałam szpital. Dzięki szalonemu popołudniu po kolacji zasypiałam i na nowo zaczynałam dzień. Pierwszy raz wstałam dopiero w środę i czułam się jak bobas, który dopiero uczy się chodzić. To było dziwne uczucie. Ale mimo tego, że już chodziłam o własnych siłach nie pozwolono mi odwiedzić Nath'a. W dniu mojego wypisu, rodzice siedzieli u mnie już od samego rana. Mama przywiozła mi moje ubrania i kosmetyczkę, tak więc mogłam wziąć prysznic i się umalować. Gdy mama suszyła mi włosy do sali wszedł lekarz.

-Mam dobrą wiadomość. Wyniki są dobre, więc mogę wystawić już wypis ze szpitala.

-Czyli mogę już pójść do Nath'a ? - zapytałam.

-Nie jest już Pani naszą pacjentką, więc nie widzę przeciwwskazań.

   Pośpieszyłam mamę z suszeniem włosów i w rozpuszczonych lokach i w czystym ubraniu wyszłam z sali. Rodzice zaprowadzili mnie do sali Natha' pod którą nie było teraz nikogo. Niepewnie i na miękkich nogach podeszłam do szklanych drzwi. Faktycznie widok Nathana wśród mnóstwa rurek i urządzeń nie był zbyt miły. Jak tak na niego patrzyłam moje poczucie winy znowu mnie zgniatało. Za nieco ponad dwa tygodnie święta, a on tu leży w śpiączce. Usłyszałam za sobą kroki, odwróciłam się.

-Dostałaś już wypis ? - Karen trzymała kubek kawy w dłoni.

-Tak, właśnie przed chwilą.

-To dobrze. - uśmiechnęła się i stanęła obok mnie obserwując syna.

-Lekarz mówił, że jego stan się polepszył. - zagaiłam. 

-Minimalnie.

-Ale jest lepiej.

-Co to da ? - spojrzała na mnie.

-No tak. Przepraszam.

-Nie ma za co. To ja powinnam przeprosić. Powinnam się cieszyć, że coś się dzieje, że mu się poprawia, ale nawet nie mogę. Chcę go do siebie przytulić i powiedzieć, że go kocham. Żeby odpowiedział mi tym samym, ale to niemożliwe.

-Na tę chwilę nie, ale za jakiś czas zrobi to Pani.

-Dobrze, że w to wierzysz, bo ja już straciłam wiarę.

-Trzeba być dobrej myśli.

-Zazdroszczę ci tego. Ale leć już do domu. Odpocznij.

-Wrócę tu.

-Ale nie dzisiaj. Jutro. Odpocznij. Niech mama zrobi ci coś dobrego do jedzenia i cieszcie się, że jesteście już w komplecie. - Karen posłała mi serdeczny uśmiech, po którym zostawiłam ją z synem.


Hej ! Nawet nie przypuszczałam, że swoimi wypocinami wywołam u was takie mocne emocje, za uszkodzenia makijażu nie odpowiadam ;P Anusiak ! Siostro ty moja <3 Muszę spiąć poślady i jutro napisać dwa rozdziały, bo przyszły tydzień również będzie taki zawalony nauką jak ten. Aż żyć się odechciewa :( Do poniedziałku ;*