Section 39.

   Budzik obudził mnie punkt 7, więc grzecznie, ale niechętnie wstałam i udałam się do łazienki, po 20 minutach stałam już przed szafą i przeglądałam swoje ciuszki. Po dłuższym zastanowieniu doszłam do kompromisu ze sobą i wybrałam stylizację na dzisiaj.

   Spakowałam do torebki portfel i inne potrzebne do przetrwania tego dnia rzeczy i wyszłam do kuchni na pożywne śniadanko. Za oknem była niezła mgła, a ja dla kontrastu piłam właśnie czarną kawę w wolnej dłoni miałam podpalonego już papierosa. Powoli budząc się z pomocą mojej dwójki najwierniejszych przyjaciół zdecydowałam się na co mam ochotę. Wyjęłam potrzebne produkty do zrobienia kanapek i po chwili je zajadałam. Jeszcze przed ósmą zaczęłam się ubierać. Najpierw buty, następnie marynarka, na to płaszcz i szalik. Przejrzałam się w lustrze i widząc, że jest nawet okey wyszłam z mieszkania. Już na klatce dostałam w twarz zimnym powietrzem. Takie przymrozki w Londynie ? Chyba rzadkość. Szybko przydreptałam do kawiarni i weszłam do środka. Byłam pierwsza. Odwiesiłam płaszcz i komin, weszłam na kuchnię i spisałam listę zakupów, którą przyczepiłam na naszą korkową tablicę. Nałożyłam sobie jeszcze kawałek szarlotki i jeszcze szybciej ją wszamałam. Poziom cukry skoczył, więc jest już jakaś wizja przetrwania tego dnia. Zamknęłam się w gabinecie i sprawdziłam pocztę. Znowu rachunki. Wydrukowałam faktury i odłożyłam na rzadko odwiedzaną kupkę, jaką były wszystkie rachunki. Po kwadransie usłyszałam jakieś odgłosy życia na zapleczu, więc wyszłam do moich pracowników. Kucharki już coś pichciły w kuchni.

-Witam. - uśmiechnęłam się do niech.

-Cześć Am. - Gosia odwzajemniła gest.

-Odpowiedział ktoś na ogłoszenie ? - tym razem Krysia.

-Niestety nie.

-Oby ktoś szybko się zjawił, bo do świąt już coraz mniej czasu.

-Czyli na święta Sophie już nie zobaczymy ?

-Mówiła, że wtedy już jej tu nie będzie.

-Szkoda, że się wyprowadza, ale jej nie zatrzymam. Jak nie trzeba pomóc to pójdę na salę. - dostałam pozytywną odpowiedź i już po chwili ustawiałam krzesła.

   Zaczęłam znosić ciasto za ladę, otworzyłam kawiarnię i zaczęło się. Uśmiech na twarz i obsługa gości. Louis pojechał po zakupy, a wrócił dopiero po trzech godzinach. Mgła była tak gęsta, że zrobiły się korki, a jazda nie była zbyt bezpieczna. Po porze obiadowej otrzymałam telefon, jednak los się do nas uśmiecha, bo właśnie umówiłam się na rozmowę kwalifikacyjną. Oby ta osoba okazała się rzetelna i odpowiednia, bo naprawdę sytuacja robi się spięta. Sophie cały dzień mnie dzisiaj unikała, a to raczej dobrze nie wróży. Miałam ochotę wyjść dzisiaj wcześniej z pracy, więc godzinę przed zamknięciem zajęłam się papierami i wszyscy wyszli 10 minut po zamknięciu. Mgła już nie była tak gęsta, ale jednak widoczność była tylko na około 5 metrów, dalej widziało się tylko zarysy rzeczy przed sobą. Powolutku, żeby nie zrobić sobie krzywdy szłam przed siebie. Ruch był mały, więc zdziwiłam się, że z naprzeciwka ktoś szedł. Jakaś ciemna sylwetka, zgarbiona, najprawdopodobniej mężczyzna. Szedł szybkim krokiem, ja wolnym, wzrok miał wbity w chodnik, więc inaczej być nie mogło, wpadł na mnie. Ledwo złapałam równowagę, spojrzałam w jego kierunku.

-Patrz jak idziesz. - odezwałam się wściekle, a ten dopiero na mnie spojrzał.

   Miał rozszerzone źrenice i błąkający wzrok. Musiał być pod wpływem.

-Koleś, bo kiedyś przedawkujesz. - nie wiem dlaczego to powiedziałam, ale jakoś czułam taką potrzebę, tajemnicza postać się przybliżyła, a to co rozpoznałam w rysach twarzy mnie zmroziło.

-Wszędzie cię szukałem, suko. - popchnął mnie na ścianę. - I w końcu znalazłem, a teraz mogę cię zabić. - zza siebie wyjął scyzoryk i go otworzył.

-Tomek, to nie ty. - patrzyłam na niego i na scyzoryk w jego dłoni, który był coraz bliżej mnie. - Odłóż ten nóż.

-Teraz już nic mnie nie powstrzyma. Tyle kilometrów za Tobą goniłem, tyle czasu zmarnowałem, tyle pieniędzy poszło na to, żeby cię znaleźć i zabić. Ale to wszystko jest bezcenne w tej chwili. W chwili, w której czuję twój przyśpieszony oddech i szalone bicie serca. Nareszcie się mnie boisz, w końcu jest tak jak być powinno. Byliśmy sobie przeznaczeni. Ty należałaś do mnie, a ja do ciebie. - w jego oczach zobaczyłam żal, smutek i łzy. - A ty to spieprzyłaś ! - teraz tylko gniew i agresje. - Bo miałaś te swoje głupie marzenia o podróży do tej dziury. Londynu ci się zachciało. To teraz masz ! Urodziłaś się w Polsce, a umrzesz tutaj. Czy to nie jest wymarzony koniec ? Zawsze pragnęłaś tu żyć, pożyłaś, teraz daj szansę innym.

-To nie tak jak mówisz.

-Nie waż się podważać moich słów. Nie przed swoją śmiercią. - znowu zaczął podnosić scyzoryk. - Zostawiłaś mnie samego w tym gównie. Przez ciebie szuka mnie policja. Wiesz jak ciężko jest żyć z nimi na karku ? Ciągle coś węszą, wymyślają i zawsze mnie znajdują, a ja zawsze wtedy uciekam i szukam schronienia. Kiedyś miałem wszystko. Miałem hajs, mieszkanie, laski, przyjaciół, ciebie. A teraz mam tylko siebie. Widzisz co zrobiłaś ?! - mocno popchnął mnie na ścianę co nie było przyjemnym doznaniem. - To wszystko przez ciebie ! - krzyknął mi prosto w twarz i podniósł scyzoryk.

-Tomek, nie myślisz racjonalnie. Popełniasz wielki błąd, którego będziesz żałował. Nie możesz tego zrobić. - poczułam zimno metalu na policzku.

-Tak bardzo kochałem tę twarz. Skoczyłbym za nią w ogień, ale to już nie ta sama twarz co kiedyś. Mam przed sobą jakieś ścierwo, a nie człowieka. - poczułam, że przejechał tępą stroną scyzoryka po moim policzku.

-Nie rób tego. - łzy zaczęły lecieć. 

-Właśnie tym teraz jesteś. Niczym ! - krzyknął. - Dlatego muszę cię zabić, skarbie. 

   Pocałował mnie w czoło i wbił ostrze w brzuch, mimo tych warstw materiału jakie na sobie miałam czułam gorącą krew, która teraz nasiąkała w ubrania, wydał z siebie cichy, pełny bólu krzyk. To go chyba jeszcze bardziej sprowokowało i wbił ostrze jeszcze dalej.

-Muszę pozbyć się tej dobroci z ciebie. Kochanie przepraszam. - z jego oczu też zaczęły spływać łzy, nogi miałam jak z waty. 

-Zostaw ją ! - usłyszałam za sobą znajomy głos. - Słyszysz ! Zostaw ją.

   Tomek odwrócił się do źródła dźwięku tym samym wyciągając z mojego brzucha nóż. Szybko złapałam się za brzuch, by jakoś zatamować krwawienie.

-Nathan on ma nóż. - na tyle głośno jak mogłam uprzedziłam chłopaka o zagrożeniu i zjechałam po ścianie na zimny i brudny chodnik.

-Co ty jej zrobiłeś, sukinkocie ?! - Nathan najwidoczniej zobaczył krew na na nożu.

-Ty możesz być następny. Kolejny dobry człowiek. Dlaczego wy wszyscy jesteście tacy sami ? Trzeba wam pomóc ? Nie rozumiesz ? Takie istoty jak wy nie mogą żyć na ziemi, zabieracie nam tlen i pożywienie. - jego angielski był bardzo zły, ale można było zrozumieć sens jego wypowiedzi.

-Tomek zostaw go. - powiedziałam po polsku. - Nathan uciekaj. - tu zwróciłam się już po angielsku.

-Nie zostawię cię samej. - spojrzał na mnie.

-Jakie to romantyczne. Umrzecie razem, a jednak osobno. - zaśmiał się gardłowo i rzucił na Nathana.

   Ostrze zakrwawionego noża świeciło w świetle pobliskich latarni. Raz je widziałam, a raz traciłam z oczu. Odgłosy bójki były coraz groźniejsze.

-Tomek zostaw go ! - krzyknęłam do niego przez łzy, nie mogłam zrobić nic więcej, robiło mi się coraz zimniej, a gorąca krew nadal brudziła mi ubranie.

   Po dłuższym czasie Nathanowi udało się wyjść na prowadzenie i teraz on okładał go od góry, lecz zapomniał o tym, że Tomek ma nóż. Widziałam, że ten już zamierza go użyć, więc uprzedziłam Brytyjczyka o niebezpieczeństwie. Nathan wytrącił mu go z rąk, a ten poleciał w stronę ulicy. Gdy już myślałam, że Tomek słabnie, ten nagle nabrał siły i z impetem uderzył Nathan. Ten wylądował na chodniku, próbował wstać, ale nawet nie mógł podeprzeć się na łokciach. Tomek złapał go od góry za kurtkę i rzucił na pobliską latarnie. Usłyszałam dźwięk łamanej kości. Gdy Nathan bezwładnie upadł na chodnik Tomek zaczął go kopać. A ten z każdym moim krzykiem z błaganiem, żeby przestał, nabierał jeszcze większej siły. Zauważyłam, że Nathan się nie broni i zaczęłam podejrzewać, że stało się najgorsze, gdy w tle usłyszałam policyjne syreny, który stawały się coraz głośniejsze. Tomek zamarł w bezruchu.

-Gliny ! Zawsze te psy na mojej drodze to naprawiania świata ! - odwrócił się w moją stronę, jego twarz była cała w krwi, widziałam już światła za zakrętem, jeszcze chwila. - Nie mogę dokończyć jednej rzeczy, bo oni się pojawiają. - jeszcze chwilka i policjanci wyskoczą z samochodu. - Jeszcze się zobaczymy. - rzucił w moją stronę i zaczął uciekać, w chwili w której pierwszy policjant wysiadł z auta.

   Usłyszałam świst kuli i wrzawę. Powieki mi się zamykały, ale musiałam sprawdzić co u Nath'a. Musiałam do niego pójść. W tle znowu usłyszałam syrenę, najwidoczniej pogotowie już jechało.

-Proszę nie wstawać. - ktoś mnie przytrzymał uniemożliwiając mi wstanie.

-Ale Nathan. - wychrypiałam.

-Już się nim ktoś zajął. Znała Pani tego kto was zranił ? - to był damski głos.

-Tak, bardzo dobrze i tego żałuje. - później pamiętam, że ktoś ułożył mnie na noszach i wiózł w stronę karetki, nikt nie chciał powiedzieć mi nic na temat Nathana, ani do nie niego podejść, mówili tylko, że rana jest niebezpieczna i trzeba szybko operować, a ja tylko chciałam wiedzieć, czy u Nath'a wszystko w porządku.

   Później raz widziałam ratowników, którzy uporczywie próbowali coś ze mną robić w karetce, później ciemność i moment, gdy wynosili mnie z karetki, następnie biały sufit i świetlówki, a ostatnia rzecz jaką pamiętam była kobieta z niebieską maską na buzi, która przyłożyła mi do ust jakiś przedmiot, który spowodował pustkę.

Ale ja zła jestem :)