Section 53.

-Amelia !? - Jay machał mi przed oczami dłonią. - Czy ty mnie w ogóle słuchałaś ?

-Tak. - rzuciłam.

-To co mówiłem ?

-...-

-No właśnie. Nie masz apetytu to zostaw tę płatki, a nie gmerasz tą łyżką w tej miseczce, spójrz jaki bajzer narobiłaś na stole.

-Posprzątam. - wstałam od stołu po ściereczkę i wytarłam stół z mojej strony.

-Jesteś gotowa ?

-Nie. Muszę się jeszcze spakować.

-Co ?! Am za godzinę masz samolot, za 15 minut wyjeżdżamy, a ty jeszcze nie spakowana ?

-Okres masz McGuiness czy jak ? - wyszłam z kuchni zostawiając Loczka samotnie.

   Wyjęłam walizkę i zaczęłam wszystko do niej wrzucać. Nawet nie starałam się dbać o estetykę, bo miałam to wszystko gdzieś. Te całe święta, tą całą obstawę, tę sprawę z Tomkiem. Przebrałam się z dresów na coś lepszego i zadowolona, że zmieściłam się w kwadrans wyszłam na korytarz z walizką.

   Nie było nigdzie Jay'a więc narzuciłam kurtkę i usiadłam na walizce. Po chwili usłyszałam dzwonek do drzwi, w wizjerze zobaczyłam mojego bodygarda w postaci policjanta, z którym miałam spędzić lot, więc otworzyłam mu drzwi.

-Jest Pani gotowa ?

-Tak, ale czekam jeszcze na przyjaciela. - w tym monecie usłyszałam ruch za sobą.

-Jestem już gotowy.

   Nie patrząc na niego wzięłam walizkę nie czekając na litość któregoś z panów i wyszłam z mieszkania.

-Pomogę. - zaoferował policjant.

-A czy ja wyglądam na niedorozwiniętą ? - rzuciłam oschle.

-Nathan dostał dzisiaj wypis, dzwonił przed chwilą. - Jay zamilkł na chwilę, chyba czekał na moją reakcję, cieszyłam się, ale nie dałam tego po sobie poznać. - Przyjedzie na lotnisko.

-Co ? - odwróciłam się do niego i nadzwyczaj spokojnie się zapytałam.

-Nathan przyjedzie pożegnać się.

-I ciekawe jak wytłumaczę mu obecność policji obok mojej osoby ?

-Nathan wie o wszystkim.

-Ciebie Bóg opuścił ?! Kto mu wygadał ?! - nie mogłam powstrzymać złości jaką w sobie miałam.

-Nie jest głupi.

-Zawiodłam się na Tobie.

-Ja mu nic nie mówiłem.

-W takim razie na Was. - powstrzymując łzy podeszłam do samochodu, którym przyjechał mój bodygard, ten schował walizkę do bagażnika i otworzył samochód, usiadłam z przodu, a Jay wskoczył na tyły.

-I tak by się dowiedział.

-Zachowaj swoje mądrości ludowe dla siebie, okey ? - wpatrywałam się w boczne lusterko i obserwowałam płynne ruchy policjanta.

-Naprawdę chcesz pożegnać się w takiej atmosferze ?

-Ja się nie żegnam. Nie wiesz ? Przecież wy wiecie o mnie więcej niż ja. - odwróciłam się do tyłu.

-Przestań ! - krzyknął. - Zawsze przyjmujesz pozycje ofiary i przypominasz o tej sytuacji z wakacji jeżeli coś idzie nie po twojej myśli. - w tym momencie dołączył do nas policjant. - Zachowujesz się jak gówniara.

-Przecież ja nią jestem ! - wrzasnęłam odwracając się i przerywając mu. - Nie wiesz ?! To dziwne.

   Nie wytrzymywałam już napięcia, od dwóch dni spałam może parę godzin. Byłam kłębkiem nerwów i żadne ziółka, czy tabletki nie pomagały. Byłam zmęczona i wkurzona. Nie byłam dobrym materiałem do rozmowy, ale Jay za wszelką ceną próbował przy każdej okazji pogadać. Tak mnie tym wkurzał, że nasze pogawędki wyglądały właśnie tak jak ta.

-Zmieniłaś się. - olśnił mnie, żachnęłam się.

-Przepraszam, że nie jestem silną kobietą za jaką się uważam, ale jak byś nie zauważył jakiś psychopata spowodował to, że upośledzam się u siebie w mieszkaniu, bo nie mogę korzystać ze swojego. A do tego muszę wracać na te głupie święta do Polski i to jeszcze w eskorcie policji. Przepraszam, że jestem taka wredna. - zamilkłam zbierając myśli i próbując się ogarnąć i uspokoić, dziwię się, że ten policjant nas nie uciszał.

   Jay również zamilkł i już nikt nie odzywał się podczas jazdy. Gdy wysiadaliśmy już z samochodu miałam ochotę stamtąd uciec. Myśl, że za jakiś czas wsiądę to samolotu mnie przerażała, a te wszystkie pożegnania z całą ekipą przyprawiały mnie o odruch wymiotny, ale żeby było lepiej, będzie tam również Nathan. Z jednej strony cieszyłam się, że na święta pojedzie do domu, ale nie chciałam, żeby tu był, żeby o tym wiedział. Już i tak zbyt dużo wycierpiał. Wchodziliśmy już do budynku, w oczy od razu rzuciła mi się grupka ludzi. Ludzie, którzy byli moimi przyjaciółmi, których tak bardzo narażam na niebezpieczeństwo.

-Am. - Naree się uśmiechnęła, gdy mnie zauważyła.

-Cześć wszystkim. - przejechałam po każdym wzrokiem, ale brakowało mi głównego powodu mojej histerii.

-Jak się czujesz przed lotem ? - Max się zaśmiał.

-Zajebiście. - zironizowałam szukając biletu w torebce.

-Dobrze, że humor ci dopisuje. - usłyszałam za sobą i zastygłam w bezruchu, przeklęłam w myślach i odwróciłam się do niego.

-Słyszałam o twoim wypisie - sztuczny uśmiech.

-A ja o Tomku. - miał zacięty wyraz twarzy.

-No patrz jak wieści szybko się rozchodzą. - przyjęłam tę samą postawę co chłopak.

-Szkoda, że wszyscy o tym wiedzieli, ale ja dowiedziałem się ostatni.

-Patrz co za ironia życia.

-Zawiodłaś mnie.

-Nie tylko ciebie. Nie jesteś jedynym poszkodowanym.

-Masz czelność jeszcze mi wyrzucać, że to moja wina ?

-To powiedziałeś już ty.

-Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi.

-Wiesz, że ta myśl również mi przemknęłam po głowie ?

-Ale byłem w błędzie. - kontynuował. - Bo prawdziwi przyjaciele się nie oszukują, a ty mnie oszukałaś. I to w taki perfidny sposób.

-A co zrobiłbyś z tą wiedzą ? Nagle wyzdrowiał i pokazał światu jakim jesteś bohaterem ? Nie rozśmieszaj mnie, proszę. Ta sytuacja i tak jest już w ogromnym stopniu zagmatwana nie komplikuj tego bardziej.

-Ja ?

-Nie. Ja. Mam zaraz lot, na który nie mam ochoty iść. Wesołych świąt wszystkim. - odwróciłam się w celu opuszczenia tej stypy.

-Masz zamiar tak odejść ? Bez słowa ? Powtarzasz się. - zatrzymałam się słysząc jego głos. - Nawet nie próbujesz złagodzić naszego sporu. - dodał szeptem.

-Nic nie rozumiesz Nath. - powiedziałam i się odwróciłam w jego stronę, stał na czele całej ekipy. - To ja jestem naszym sporem. Ja i tylko wyłącznie ja. Może lepiej by było gdybym zniknęła. Nie mielibyście mnie i MOICH problemów na głowie. - zaakcentowałam wyraz, poczułam napływające łzy.

-Oszukałaś mnie i nie masz mi nic do powiedzenia ? - wymienialiśmy się spojrzeniami.

-Miło było cię poznać Nath. - powiedziałam po namyśle i po chwili odeszłam.

-Znowu to robisz ! - usłyszałam, ale nie zatrzymywałam się. - Palisz za sobą mosty, które sama zbudowałaś. Niszczysz się i ludzi naokoło ciebie, którzy cię kochają ! - łzy zaczęły spływać po moich policzkach. - Jeżeli teraz odejdziesz to nie masz po co do mnie wracać. - jego głos się załamał, jakby płakał, zatrzymałam się. - Proszę cię nie odchodź w takiej atmosferze. - znowu jego smutny szept.

-Palę wszystkie mosty, Nath. Ten już zaczął płonąć. - powiedział nie odwracając się i odeszłam szybkim krokiem hamując ochotę zawrotu, a za mną szybko ruszył mój prywatny ochroniarz, który poczęstował mnie chusteczką, którą natychmiast zwilżyłam łzami, które nieprzerwanie leciały z moich oczu.

   Kolejne czynności związane z odprawą robiłam niemal mechanicznie, nie myślałam o tym co robiłam tylko wypełniałam polecenia, które słyszałam. Po dwudziestu minutach byłam na płycie lotniska i kierowałam się do swojego samolotu. Gdy tylko zajęłam swoje miejsce wsadziłam w uszy słuchawki i oddałam spust swoich uczuć. W pewnym momencie tak ryczałam, że policjant się zlitował i przygarnął mnie do siebie. Nie znałam nawet jego imienia, bo ciągle wypadało mi z głowy, ale w tym momencie zachował się jak dżentelmen. Resztę lotu spędziłam wtulona w umięśnione ciało trzydziestolatka szlochając.

***w tym samym czasie na lotnisku***

-Jak ona może się tak zachowywać ? - powiedział Nathan odwracając się do swoich przyjaciół wcześniej ocierając łzy.

-Nathan. - Nareesha do niego podeszła i go przytuliła. - Ona się pogubiła.

-Dlaczego nie znajdzie odpowiedniej drogi ? - załkał.

-Ona już jej nie odnajdzie. - słowa mulatki zabolały go jak wbijany sztylet między łopatki. - Już się nie zmieni i zawsze będzie się gubić w swoim niełatwym życiu. Taka jest cała prawda o naszej Am, chociaż ona pewnie jej nawet nie zna, bo nie dopuszcza do siebie tej myśli.

-Dlaczego po prostu nie powiesz mi, że wszystko będzie dobrze ? - chłopak znowu załkał.

-Bo tak nie będzie Nathy. - dziewczyna nie chciała go w tym uświadamiać, ale to była ostatnia deska ratunku dla niego, każdy w podświadomości o tym wiedział, ale nikt nie wypowiadał tego na głos, dopiero po wypowiedzianych przez Nareeshe słowach, każdy zdał sobie z tego sprawę.

   Chłopak wtulił się mocniej w wątłe ciało dziewczyny, po chwili do uścisku dołączył się Max, któremu oczy zdążyły się już zaszklić.

-Dlaczego ja ją opuściłem ? Dlaczego ją zostawiłem wtedy kiedy najbardziej mnie potrzebowała ? - teraz Max rozpłakał się na dobre, po policzkach dziewczyny również zaczęły spływać łzy.

-To nie twoja wina Max. - mulatka odeszła i spojrzała na niego. - To nie twoja wina. - powtórzyła chcąc mocniej zaakcentować przekaz swoich słów.

-Ale to wszystko zaczęło się od tego, że tak bardzo chciałem ją do siebie przygarnąć, a później zostawiłem ją samą sobie.

-Gdybyś jej nie postawił do pionu to nie wiadomo jak teraz wyglądało by jej życie. Uwolniłeś ją z toksycznego związku. Uratowałeś ją. - dziewczyna otarła łzy.

-Chyba ją straciliśmy. I już jej nie odzyskamy. - całkowicie szczerze dodał smutny Jay. - Schrzaniłem sprawę, zamiast ją zrozumieć i wesprzeć to przez ostatnie dwa dni ciągle na nią krzyczałem, porównywałem do najgorszych rzeczy, pomiatałem ją jak jakąś szmatą.

-Nie obwiniajcie się o to co się stało, proszę ! - dodał głośno Seev, który i tak był już zdruzgotany całą tą sytuacją.

-Oby lot był bezpieczny, a Am doleciała cała i zdrowa. - dodał Tom, który tym nich otrzeźwił.

   Po chwili towarzystwo zaczęło się rozchodzić. Siva z Nareeshą poszli do swojego samochodu, Max zadzwonił do Jane i odszedł do swojego auta. Tom poszedł za Max'em. Na lotnisku zostali tylko Jay i Nathan, którzy z tęsknotą patrzyli jak samolot Amelii wzlatuje w powietrze, gdy stracili go z oczu Jay pociągnął chłopaka w stronę samochodu Max'a, gdzie ten z Tom'em na nich czekali. Po pół godzinie wszyscy razem z Jane siedzieli w salonie w mieszkaniu Siveeshy. Humory nie dopisywały, a każdy był we własnym odległym świecie, chodź wszystkie myśli krążyły wokół jednej konkretnej osoby.

Oczami Amelii.

   Moja muzyczna playlista zaczęła się od początku, gdy stewardessa ogłosiła, że lądujemy. Podziękowałam mężczyźnie za silne ramię i możliwość wypłakania się, ten tylko powiedział, że nie ma za co. Nie znałam go, ale już zdążyłam polubić. Poprawiłam szybko makijaż i schowałam do torebki cały mój bagaż podręczny, a dużo tego nie było. Poprawiłam jeszcze mojego i tak rozwalającego się koka i wstałam lekko się chwiejąc. Nałożyłam kurtkę i założyłam nauszniki, gdy wyszliśmy z samolotu uderzyła mnie fala mroźnego powietrza. Wszędzie leżały białe zaspy śniegu, lotnisko było udekorowane na święta, a zadowoleni ludzie rozchodzili się do swoich rodzin. Gdy postawiłam stopę na betonie zachwiałam się, ale mój bodygard szybko pomógł mi złapać równowagę. I tak podtrzymywał mnie aż do budynku lotniska, gdzie czekałam na walizkę, za chwilę miał po mnie ktoś przyjść, ktoś z tutejszej policji i miałam zostać zawieziona pod sam dom. Czyli czekało mnie jeszcze parę godzin żmudnej jazdy.

   Na taśmie zauważyłam swoją walizkę, więc szybko ją zabrałam. Brytyjski policjant już z kimś rozmawiał przez telefon. Jak zakończył rozmowę powiedział, że mamy wyjść na zewnątrz. Szczelniej pozapinałam kurtkę i wyszłam za policjantem. Po podróżnych nie było już śladu. Pusta ulica, jeszcze bardziej dawała znać o tym, że mamy zimę. Gdyby nie budynki powiedziałabym, że jestem na Syberii. Śnieg zaczął prószyć i przyznam, że nawet ten widok mi się spodobał, bo w Anglii takiego czegoś nie było.

-Zawsze marzyłem o takiej pięknej zimie. - odezwał się mężczyzna oglądający płatek śniegu na rękawiczce.

-Może Pan wpaść tutaj ze swoją rodziną po świętach. - spojrzałam na niego.

-Masz na myśli moich rodziców ? - zaśmiał się. - Ich wiek nie pozwala na takie męczące podróże.

-Nie ma Pan żony ?

-Jaki Pan. - spojrzał na mnie swoimi wesołymi oczami. - Johny. - wyjął swoją odzianą w skórzaną rękawiczkę dłoń, którą szybko uścisnęłam. - Nie. Nadal jestem do wzięcia.

-Dziwię się. Takie ciacho jak Pa … Ty. - poprawiłam się szybko z uśmiechem na twarzy.

-Dziękuje. - spojrzał na mnie na chwilę i wrócił do obserwowania płatków śniegu.

-Zima w Londynie jest inna od tutejszej. - powiedziałam na głos zdając sobie z tego sprawę po fakcie.

-I to zdecydowanie. Jak to jest mieć białe święta ?

-Magicznie. - powiedziałam po dłuższym zastanowieniu, rozmarzając się przy okazji.

-Zazdroszczę ci.

-Z tym, że nigdy nie przepadałam za świętami.

-Jesteś jeszcze młoda i przed Tobą całe życie. Znajdziesz kogoś z kim święta będą cudowne i zmienisz zdanie.

-Też jesteś młody. Całe życie przed Tobą.

-Jednak ty jesteś młodsza. - zaśmiał się cicho.

-Masz rodzeństwo ?

-Siostrę.

-Starszą ? Młodszą ?

-Młodszą. Ale mieszka ze swoim mężem w Hiszpanii i nie za często się widzimy.

-Mieszkasz z rodzicami ? - spojrzał na mnie z bananem na twarzy.

-Nie. - odpowiedział śmiejąc się.

-Okey. - zrobiło mi się głupio. - Bardzo głupie pytanie. Już o nic nie pytam. - spuściłam wzrok.

-Nic się nie stało.

   Czekałam na jakiś samochód, bo myślałam, że ktoś podjedzie zaraz po mnie, ale nic takiego się nie działo. Było mi już zimno. Ulica była całkowicie pusta. Odkąd wyszliśmy nie zobaczyłam nikogo. Dziwne. Przecież są święta, wszyscy latają jak szaleni po sklepach i kupują jedzenie. Najwidoczniej w ciągu mojej nieobecności sporo pozmieniało się w kraju.

-Proszę, proszę. - usłyszałam obok siebie polski język, obróciłam się w tamtym kierunku, ale Johny zasłaniał mi pole widzenia.

-Co ty tu kurna robisz ?! - ręka mężczyzny powędrowała w kierunku paska z bronią przy pasie.

   Musiałam zobaczyć co się działo. Wyszłam odrobinę zza policjanta.

-Amelia nie. - usłyszałam, ale to co zobaczyłam dokładnie parę metrów przed sobą mnie zamurowało.

-Cześć. - odezwał się do mnie po polsku.

-Odsuń się. - policjant mnie pchnął do tyłu, a mi myliły już się języki z szoku.

-Znowu się widzimy. Jak ślicznie wyglądasz. Buty z najnowszej kolekcji ? - nawijał po polsku dekoncentrując policjanta, który go nie rozumiał. - Dla mnie nigdy się tak ładnie nie ubierałaś. Dlaczego ? - zrobił krok w naszym kierunku.

-Stój ! - krzyknął Johny. - Bo strzelę.

   Tomek go olał i gapił się ciągle we mnie. Jak on się postarzył i zmarniał przez ten czas.

-Nic nie powiesz ? Nie masz mi nic do powiedzenia ? - zrobił pauzę. - Skoro ty nic nie powiesz to ja zacznę.

-O czym on mówi ?! - zapytał policjant, ale mu nie odpowiedziałam.

-Jak tam twój lovelas ? Widziałem, że wyszedł ze szpitala. - ciągnął chłopak. - A szkoda. Mogłem go wtedy zabić, byłoby ciekawiej co ? Zepsułaś się skoro spotykasz się z takimi ludźmi jak on. Czym ty do cholery jesteś ?! - znowu zrobił krok do przodu.

-Cofnij się ! - wrzasnął Johny.

-Gdzie masz mundur kolego ? - zapytał po angielsku policjanta. - W pralni ? - zaśmiał się i podszedł jeszcze bliżej.

   Widziałam, że Johny pociągnął za spust, ale nie wyleciał z niego pocisk, Tomek najwidoczniej też to widział i wykorzystując okazję uderzył go i powalił na ziemię. Policjantowi wypadła broń, Tomek tego nie zauważył i nadal uderzał w policjanta pięściami. Toczyli walkę. Musiałam zabrać tę broń, żeby nie trafiła w ręce narkomana. Zbliżyłam się do niej, ale w tym momencie Tomek zauważył co kombinuję i zostawił Johna kierując się w moją stronę. Byłam w pułapce, za mną była ściana, z prawej kontenery ze śmieciami, a z lewej zbliżający się Tomek z pianą na twarzy.

-Nie skończyliśmy poprzedniej rozmowy. - splunął krwią na chodnik.

-Nie musisz tego robić. - powiedziałam.

-Co masz na myśli ? Bo to bardzo ciekawe. - zaśmiał się.

-Staczać się na dno. Pójdziesz na odwyk i wszystko będzie dobrze. Uwierz mi.

-Tobie !? Nigdy więcej ! - wykrzyczał mi prosto w twarz, a ja za sobą poczułam zimną ścianę.

   To przypomniało mi o tych nie miłych spotkaniach przed moim wyjazdem do Londynu, kiedy ten nie nudził się biciem mnie do nieprzytomności, na samo to wspomnienie zrobiło mi się słabo, zza jego pleców zobaczyłam podnoszącego się policjanta, który szybko powalił Tomka na chodnik, a ja uciekłam z tej ślepej uliczki i zaczęłam się rozglądać za bronią, która nagle zniknęła mi z oczu. Usłyszałam trzask łamanej kości i nie był to miły dźwięk, chciałam się odwrócić i zobaczyć co się stało, ale zauważyłam czarną broń i szybko do niej podeszłam. Już wyciągałam po nią rękę, gdy ktoś ją kopnął, a ta poleciała parę centymetrów dalej, chciałam ją zabrać, ale postać była szybsza o parę sekund. Spojrzałam w górę.

   Tomek stał nade mną z bronią i się nią bawił. Za nim było słońce, gdybym go nie znała to powiedziałabym, że otacza go święty promień światła, ale to tego było mu bardzo daleko. Klęcząc na zimnym śniegu zastanawiałam się co się stanie. Gdzie jest John ? Spojrzałam za siebie i zobaczyłam dużego mężczyznę teraz nieprzytomnego w kałuży krwi, która sączyła się z głowy, pod murem.

-Chcesz dołączyć do swojego przyjaciela ? - wróciłam wzrokiem do Tomka, który celował we mnie bronią. 

Tabum ! Przepraszam, że przez tydzień się nie odzywałam, ale budowałam napięcie w tym rozdziale. I jak mi wyszło ? Miałam jeszcze coś do niego dopisać, ale wolę Was pomęczyć. Zła Ja ; > Do następnego i wyrzucajcie mi wszystko w komentarzach na dole ;D

Całość przez parę dni powstawała przy albumie Birdy. Gorąco polecam ! ;)