Section 3.

   Wtorek. Drugi dzień tygodnia, po znienawidzonym poniedziałku i przed środkiem tygodnia, środą. Co przyniesie ten dzień ? Dowiem się w swoim czasie. Zeszłam z łóżka dopiero po 11, ale już po przebudzeniu, nie miałam ochoty opuszczać mojego hotelowego pokoiku, bowiem nie zauważyłam promieni słonecznych chamsko wpadających do pomieszczenia przez okno. Zeszłam z łóżka i stanęłam przed oknem. Nie zapowiadało się na deszcz, ale i nie wyglądało na to, że się rozpogodzi. Typowa jesienna pogoda. Anglia z każdym dniem mnie zaskakiwała. Zapaliłam jednego papierosa i stojąc przy uchylonym oknie paliłam go dobre parę minut. Weszłam pod strumień ciepłej wody z myślą, że to pomoże mi przywrócić dobry humor, ale byłam w błędzie. Z włosami związanymi w ręcznik, zajęłam się swoją twarzą i ubrałam się.

   Wysuszyłam włosy i je wyprostowałam. Do torebki włożyłam telefon, paczkę papierosów, jakieś drobne, "Małego księcia" w kieszonkowym wydaniu, słuchawki i po założeniu kurtki wyszłam. Moim pierwszym przystankiem był "Breakfast and others", w którym zjadłam rogalika z truskawkowym dżemem, a do tego kawę. Ze słuchawkami w uszach ruszyłam do pobliskiego parku, usiadłam na ławeczce i słuchając muzyki sięgnęłam do torebki po książkę. Wciągnięta w lekturę, nie zauważyłam zbliżających się deszczowych chmur. Widząc zmienną pogodę, zabrałam manatki i ruszyłam w kierunku hotelu. W pewnym momencie zobaczyłam grupę rozwrzeszczanych dziewczyn, minęłam je i szłam dalej. Po paru chwilach poczułam szarpnięcie za rękę, odwróciłam się i zobaczyłam uśmiechniętego chłopaka. W pierwszym odruchu go nie poznałam, ale po chwili skojarzyłam, że jest to chłopak znad rzeki. 

-Cześć. - powiedział. - Krzyczę do ciebie, a ty się nie odwracasz.

-Przepraszam, ale miałam słuchawki na uszach i cię nie słyszałam. Czego chcesz ? - zapytałam.

-Przywitać się.

-W takim razie cześć. - odwróciłam się i ruszyłam, ale po chwili znowu poczułam szarpnięcie.

-Co ?!

-No bo ... chciałem cię przedstawić moim kolegą. 

-Po co ? Nawet się nie znamy.

-Tom. - podał mi dłoń, czego ja nie powtórzyłam i chłopak złapał moją dłoń i nią potrząsnął, po chwili ją puścił i ręka bezwładnie opadła.

-Powiesz mi jak masz na imię ? - zapytał.

-Książkę piszesz ? 

-Nie, ale chciałbym wiedzieć, żeby na następny raz nie biec na tobą i krzyczeć "stój", "zaczekaj" itp.

-Amelia. - powiedziałam po chwili. - Mogę już iść ?

-W takim razie Amelio przedstawię cię moim kumplom. - złapał mnie za rękę i pociągnął w nieznanym mi kierunku.

   Po drodze dopadła nas jedna dziewczyna prosząc o zdjęcie i autograf, na co Tom z przyjemnością się zgodził i musiałam przez chwilę być fotografem. Świetnie.

-Pierwszy raz i ostatni. - powiedziałam, gdy dziewczyna odeszła.

-Ktoś nie w humorze.

-Jak zawsze. Nie znasz mnie.

-Dokładnie tak. Dlatego chcę cię poznać bliżej.

-Ale bez wzajemności.

   Doszliśmy do jakiegoś małego budynku, w środku pomieszczenie wyglądało jak mała knajpka. Doszliśmy do jednego ze stolików, przy którym siedziało czterech mężczyzn. Żaden mnie nie zainteresował. Nic nadzwyczajnego.

-Chłopaki poznajcie Amelię. - powiedział Tom.

-A to ty jesteś tą dziewczyną o której mówił Tom. - powiedział ciemnoskóry.

-Nic mi o tym nie wiadomo, zresztą spieszę się. - powiedziałam na odczepnego i już się odwracałam, gdy Tom złapał mnie za ramiona.

-Posiedź z nami chodź przez parę minut.

-Chwilę. - sprostowałam i usiadłam obok jakiegoś łysego mężczyzny.

-Siva jestem. - przedstawił się ciemnoskóry.

-A ja jestem Max. - powiedział łysy.

-Ale i tak najfajniejszy z tej piątki jestem ja. Nathan mam na imię. - powiedział młody chłopak w full-capie. - A ten oto osobnik to Jay. - pokazał na chłopaka w loczkach.

-Myślałeś o pracy w reklamie ? - zapytałam tego ostatniego.

-Nie rozumiem. - odpowiedział.

-Mógłbyś reklamować szampon, bo ty - tu zwróciłam się do łysego - mógłbyś jedynie reklamować oliwkę do nabłyszczania skóry.

   Oby dwoje mieli zdziwione miny i przyznam, że nie spodobało im się to co przed chwila powiedziałam. Miny ich wszystkich razem - bezcenne.

-Miło było, ale muszę lecieć. - wstałam od stolika.

-Zawsze musisz być taka niemiła. - usłyszałam za sobą głos chłopaka obok, którego siedziałam, wróciłam się przypominając sobie o czymś.

   Otworzyłam torebkę i wyjęłam z niej paczkę papierosów, wyjęłam cztery i rzuciłam w stronę Tom'a.

-Dzięki. - a później dodałam do łysego. - Ktoś musi.

   I wyszłam z lokalu zostawiając ich samych. Zapaliłam jednego papierosa i stojąc na ulicy paliłam go.

-Nie musiałaś mi ich oddawać. - usłyszałam za sobą głos.

-To znowu ty. - odwróciła się w jego stronę. - W życiu nie ma nic za darmo. - zaciągnęłam się papierosem.

-A no nie ma. - chłopak podpalił swojego papierosa. - Nie znam cię i nie wiem, czy ty po prostu jesteś niemiła dla każdego, czy tylko dla obcych.

-Dla każdego. - oboje nie patrzyliśmy się na siebie tylko każdy w innym kierunku.

-W takim razie z miłą chęcią się z tobą zaprzyjaźnie, bo przynajmniej mam pewność, że się nie zmienisz.

-Nie potrzebuje przyjaciół.

-Tak ci się tylko wydaje.

-Ta rozmowa nie ma sensu. 

-Być może. Ale sama potwierdzisz, że kontakt z drugim człowiekiem jest lepszy od patrzenia w sufit.

-Może dla ciebie, bo nie dla mnie.

-Trudny orzech do zgryzienia.

-Nie na twoje zęby. 

-Warto spróbować. - spojrzał na mnie.

-Mama cię nie uczyła, że z pewnymi osobami po prostu nie należy się zadawać ? - spojrzałam w jego oczy.

-Każdy zasługuje na szanse. - wpatrywał się w moje oczy, po chwili nie zniosłam tej presji i odwróciłam wzrok.

-Samarytanin. - mruknęłam.

-Być może. Daj mi swój telefon.

-Co ?! - spojrzałam na niego.

-Daj po dobroci, albo sam go wezmę.

-Ale po co ? - wyjęłam telefon z torebki, chłopak go wziął i coś na nim poklikał.

-Masz mój numer telefonu, gdybyś potrzebowała pomocy dzwoń o każdej porze dnia i nocy.

-Nie potrzebuje łaski. - odebrałam mu telefon.

-To nie jest łaska tylko pomoc.

-Na jedno wychodzi. Wracaj do swoich kolegów. Na pewno się stęsknili. - chłopak zaśmiał się.

-Z pewnością. Cześć.

-Pa. - ruszyłam przed siebie, myśląc o tym co się przed chwilą stało.

   Daję mu wyraźne sygnały, że nie chcę go znać czy poznać, ale mimo to on dalej gra w tę głupią grę. Chcę sobie coś udowodnić ? Pokazać światu, że jest dobrym człowiekiem litując się nad człowiekiem z marginesu. Założył się z kimś ? Nie zwracałam uwagi gdzie idę, ani kogo mijam, po chwili zorientowałam się, że nie wiem gdzie jestem i nie wiem jak dojść do hotelu. Sięgnęłam do torebki w poszukiwaniu planu miasta, ale go tam nie znalazłam. No tak zostawiłam go w innej torebce. Świetnie. Na ulicy byli sami turyści i nie wiedzieli gdzie znajduje się ulica, na której teraz mieszkałam. Przyciśnięta do muru, wyjęłam telefon.

Proszę. Obiecałam, więc dodaje, ale nie przyzwyczajajcie się tak do codziennego dodawania rozdziałów ; P To do następnego kiedyś tam. Może pod koniec tygodnia ? Może weekend ? 

Kto wie . . . .