Section 77.

    Czas umykał bardzo szybko, a każdy dzień przynosił niespodzianki. Amelia ponownie nie miała czasu, żeby zaczerpnąć powietrza, a Nathan nie był w stanie za nią nadążyć. Dzwonił do niej podczas przerw w nagrywaniu i za każdym razem był zaskoczony tym, gdzie ta niesforna Polka jest. Dziewczyna zauważyła, że Nathan dzwoni do niej teraz częściej i dłużej ze sobą rozmawiają, a gdy się spotykają w lukach swoich zabieganych dni również inaczej się zachowują. Gdy do Amelii dotarło co ona wyrabia i czym jest to spowodowane była na siebie wściekła. Przez słowa Max'a, że Nathan na nią nie zasługuje, bo tak je rozumiała, za wszelką cenę chciała mu udowodnić, że się myli i miała gdzieś to, że po ich ostatniej kłótni nie widzieli się ani razu i być może Max nie widzi jej starań, ale była tak zajęta dobrym traktowaniem Nathana na swoje cele dydaktyczne, że chyba się zapędziła w tym wszystkim. Dotarło do niej, że na swoje cele posługuje się uczuciami drugiej osoby, która najwidoczniej tylko czekała na jakiś głębszy sygnał, a gdy go dostał nie widział nic poza tym. I mimo tego, że Amelia złapała się w końcu na tym co robi wcale nie przestała, nawet nie miała wyrzutów sumienia. Dążyła do swojego celu, którym było upokorzenie Max'a, faceta, który ją wykorzystał i w jej oczach był nie wart szczęścia.

* * *

   Szybko zamknęłam torebkę i tak samo szybko opuściłam swoje mieszkanie, które ostatnio zaczynałam zaniedbywać, ale z tego natłoku pracy, który ponoć miał się zmniejszyć przed otworzeniem kawiarni, wcale nie miałam czasu na sprzątanie. Dzisiaj miałam (nareszcie) luźniejszy dzień, więc i mój strój był luźniejszy, cieszyłam się z tego, bo obcasy wcale nie były teraz moim sprzymierzeńcem.

   Zbiegłam jak sarenka po schodach klatki i wyszłam na świeże i rześkie powietrze. Jak co dzień pognałam do swojej kawiarenki, która już całkowicie wykończona czekała na otwarcie, które miało odbyć się już w piątek, więc za parę dni. Byłam tym faktem niezmiernie podekscytowana i tylko tym żyłam na tę chwilę. W czwartek miała zjechać się rodzinka i już podejrzewałam, że będzie radośnie, tłoczno i rodzinnie. Energia tak mnie rozpierała, że wzbudzałam spore zainteresowanie na ulicy szczerząc się do wszystkich i stawiając wesoło kroki gdzie tylko popadło. Miałam ochotę tańczyć i kręcić piruety na środku chodnika, ale i tak byłam już wystarczająco utemperowana wzrokiem smętnych i szarych przechodniów. O nie ! Ich humor mnie nie przejmie. Otworzyłam szybko kawiarnie i podziwiając jeszcze jej wnętrze podeszłam do lady. Obowiązkowo wzięłam laptop z gabinetu i usiadłam za ladą kręcąc się wesoło na stołku barowym.

   Równo z wybiciem dwunastej po wyjściu kolejnej osoby starającej się o pracę u mnie zadzwonił mi telefon. Nawet wcześniej na niego nie zwracałam uwagi. Milczał od paru godzin, które spędziłam w kawiarni.

-Cześć Kwiatek !

-Cześć Sid.

   Okręciłam się na stołku twarzą do umeblowanej już sali zagryzając z rozbawienia dolną wargę.

-Zostawiłaś coś wczoraj u mnie. Nie zawracał bym ci tym głowy, a tym bardziej sobie, ale to chyba coś ważnego.

-Co to takiego ?

-Zielona teczka z jakimiś plikami dokumentów, których zupełnie nie rozumiem, ale chyba to coś istotnego.

-Cholera ! - humor prysł jak bańka mydlana. - To moje papiery z ubezpieczenia i faktury napraw oraz mebli i wyposażenia kawiarni. Za godzinę mam spotkanie z reprezentantem firmy ubezpieczeń i spotkanie weźmie w łeb skoro nie mam tej teczki.

-Nie martw się na zapas.

-Jak mam się nie martwić skoro nie ma szans, żeby ją dostała z powrotem w ciągu godziny. Mam jeszcze tyle do zrobienia zanim tej facet przyjdzie, a ty jesteś zajęty. - byłam tym zdruzgotana.

-Ale ja jako osobna dbająca o twoje interesy jak i o ciebie mam głowę na karku i już wynająłem tanią i skuteczną osobę, która ci to dostarczy.

-Co ?! O mój Boże. Jestem ci dłużna do końca życia. - i znowu humorek wrócił.

-Lepiej uważałbym na twoim miejscu na to co mówisz. - roześmiał się.

-Oh Sykes. - żachnęłam się i roześmiałam w głos. - Na poważnie mówię. Więc kogo mam się spodziewać ?

-Max musiał wyjechać w miasto i udało mi się w niego wcisnąć tę teczkę, ale powiem ci szczerze, że łatwo nie było.

   Nie dziwię się. - pomyślałam.

-Ooo. Czyli to jego mam się spodziewać ? - zapytałam niepewnie.

-Tak. Powinien być u ciebie za jakiś kwadrans, może nawet nie.

-Dziękuję. - starałam się uśmiechnąć, żeby jakoś moje słowa nabrały cieplejszego tonu i udało mi się to.

-Nie ma sprawy, a teraz wybacz, ale lecę śpiewać.

-Połamania statywu.

   Rozłączyliśmy się, a mnie chyba szlak w tamtym momencie trafił, bo minę miałam jakbym zaraz miała kogoś pobić. Wbiłam ten jakże piękny wzrok przed siebie i myślałam. Teczka była mi cholernie potrzebna, ale oglądnie tej łysej, wrednej, aroganckiej, fałszywej, zdradzieckiej, kłamliwej, podłej, brzydkiej, chamskiej i irytującej gęby wcale nie potrzebne. Co z tego, że od ostatniego „spotkania” się nie widzieliśmy i nie rozmawialiśmy ze sobą ? Złość na tego ignoranta i dupka mi nie przeszła, a i szybko nie przejdzie. Na dźwięk pukania w szklane drzwi po parunastu minutach, które spędziłam na tępym wpatrywanie się w przestrzeń zareagowałam jedynie powolnym przeniesieniem wzroku w kierunku drzwi, za którymi stała ta łysa małpa i się gapiła.

-Wiem, że twój iloraz inteligencji jest zaniżony, ale nie licz na to, że jeszcze raz otworze ci drzwi przed nosem skoro są otwarte. - przywitałam się przyjacielsko.

-Nie wiedziałem.

-Przecież mówiłam, że jesteś tak głupi, że pukasz do przeszklonych drzwi kawiarni jakbyś nie wiedział, że do takich placówek się po prostu wchodzi bez pukania.

-Zejdź ze mnie.

-Nawet nie weszłam. - przewróciłam oczami. - Daj co moje i idź.

-Nawet mnie nie wpuścisz do środka ?

-Gdybyś chciał to byś wszedł zamiast pukać. Boże ! - wniosłam głowę ku sufitowi. - Dlaczego czuję się jakbym rozmawiała z pięciolatkiem ?

-Przestań !

-Nie krzycz na mnie i to na dodatek w mojej kawiarni.

-Tsa. Drugiej już. - żachnął się.

-Dawaj co moje i wypad ! - bosz, jak on mnie irytował !

-Może grzeczniej do klienta ?

-Klienta ? -zakpiłam. - Ty masz tu zakaz wstępu.

-Ciekawe. To miejsce jest tak samo publiczne jak każde inne na tej ulicy i jak będę chciał wejść to wejdę.

-Skończyłeś już ? - spojrzałam na niego z niesmakiem.

-Nie. - oparł się o framugę drzwi zasłaniając mi zupełnie ulicę, podniosłam brew do góry i skrzyżowałam ręce na piersi. - Chciałem pogadać.

   Wlazł do środka popychając mnie w głąb, aż się zachwiałam, ale ten miał to totalnie w dupie. Zacisnęłam usta w cienką kreskę i jednym ruchem ręki pchnęłam drzwi, uniemożliwiając dostanie się hałasu zatłoczonej ulicy do wewnątrz jak i do tego, żeby hałasy, a raczej prawdopodobnie nasze krzyki, nie dotarły do uszu przechodniów. Odwróciłam się na pięcie tak, że gdybym mogła to wypaliłabym w tamtym miejscu dziurę. Łysy gamoń położył moją ukochaną zieloną teczuszkę na stoliku i stanął przed nią zasłaniając swoim ciałem dostęp do dokumentów. Spojrzał na mnie i jak nigdy nic usiadł sobie na stolik. Co prawda jego stopy dotykały podłogi, a ręce na których się opierał o blat były wyprostowane, jak i cała jego postura zresztą, ale jego tyłek ewidentnie spoczywał na mojej teczce.

-Czy ty właśnie położyłeś swoje parszywe dupsko na MOJĄ teczkę ?! - zapytałam starając się, żeby mój głos brzmiał spokojnie.

-Podejdź bliżej, bo nie mam zamiaru krzyczeć.

-Dobrze, że ja nie mam takiego zamiaru. - powiedziałam patrząc mu prosto w te kłamliwe oczy, ale podeszłam i stanęłam jakiś metr od niego, teraz staliśmy naprzeciwko sobie. - Więc ? - obrałam obojętny wyraz twarzy, nawet nieco znudzony.

-Chciałem obgadać parę spraw.

-Zamieniam się w słuch. - specjalnie zaczęłam oglądać swoje paznokcie nie zaszczycając go spojrzeniem.

-Nathan poprosił mnie, żebym podrzucił ci tę teczkę, bo to coś pilnego i ważnego. Na początku się sprzeciwiałem i broniłem żeby tego nie robić, bo ani ty, ani ja nie chcieliśmy się ponownie widzieć po naszej ostatniej rozmowie, ale jednak tu jestem. Gdy wyszedłem ze studia z tą cholerną, oczojebną teczką byłem wściekły i szczerze to miałem ochotę podpalić to, bo wiedziałem, że to coś ważnego i istotnego, ale tego nie zrobiłem. Rzuciłem ją na fotel obok i ruszyłem z piskiem opon spod studia. W głowie miałem plan załatwienia swoich spraw i przypadkowe zapomnienie o tej teczce i powrocie do studia spóźniony, żebym nie musiał ci tego odwozić, ale jednak w trakcie drogi zmieniłem zdanie.

-Myślisz, że ten kolor mi pasuje ? - wystawiłam w jego stronę dłoń, chcąc go wyprowadzić z równowagi, bo to co mówił wcale mnie nie interesowało, chciałam swoją teczkę !

-Wiesz, pominę fakt, że mnie nie słuchasz i przejdę dalej. - powiedział spokojnie.

-Chyba sobie je zmyję i pomaluję na jakiś inny kolor. - odeszłam i wyjęłam z torebki zmywacz do paznokci. - A wiesz, co ? Może jednak go zostawię ? Nie mam przy sobie innego lakieru. Co o tym sądzisz ?

-Powracając do poprzedniego tematu.

-Tak myślałam, że się ze mną zgodzisz.

-Więc zmieniłem zdanie, bo zdałem sobie sprawę, że skoro to coś ważnego to przydałoby ci się to podrzucić i nawet jakbym miał ci tym rzucić w okno to to zrobię.

-Wiem ! - ożywiłam się. - W bocznej kieszonce mam taki beżowy kolor, on bardziej by pasował. - uśmiechnęłam się z wyższością do niego. - No kontynuuj, potrzebuje jakiegoś brzęczenia, bo tak jakoś tu cicho.

-Chociaż udaj, że mnie słuchasz.

-Nie mogę go znaleźć. - przeszukiwałam kieszonki wewnątrz torebki. - O ! Mam. Jak myślisz, będzie lepszy ? - podeszłam do niego i pomachałam mu przed samymi oczami lakierem. - Miałam to samo powiedzieć ! - wybuchnęłam sztucznym śmiechem. - Och. - podniosłam oczy ku niebu ze słodkim wyrazem twarzy. - Wiedziałam, że mamy podobne zdanie. - znowu chichot.

-Ale w trakcie jazdy zdałem sobie z czegoś sprawę.

-No właśnie ! - przerwałam mu patrząc na niego jakby odkrył lek na raka. - Nie mam wacików ! - załamałam ręce. - I co ja mam teraz zrobić ? - zapytałam trzepocząc nieco szybciej rzęsami. - Mam chusteczki, ale to nie to samo.

-Doszedłem do wniosku, że nie jesteśmy dziećmi i nasze zachowanie musi wyglądać na dorosłe.

-Chociaż jakby tak złożyć parę razy chusteczkę to będzie miała odpowiednią chusteczkę. - mrużyłam oczy w geście głęboko zastanowienia zupełnie ignorując słowa łysej małpy.

-W dupie mam twój cholerny lakier ! - ryknął.

-Mówiłeś coś ? - spojrzałam na niego spokojnie. - Nie ? - zamrugałam rzęsami. - Też mi się tak zdawało. Więc co uważasz na ten temat ? - spojrzałam na niego perfidnym spojrzeniem wyczekując jego reakcji, która była dokładnie taka jakiej się spodziewałam.

-Nie masz już pięciu lat, więc ogarnij się i zacznij żyć jak dorosły człowiek ! - znowu krzyknął.

-Czyli jednak mam zostać przy tym kolorze ? - spojrzałam na paznokcie oglądając je z każdej strony. - Może masz rację. - powiedziałam nadal oglądając paznokcie.

-Wiesz co ? - zero reakcji z mojej strony. - Wiesz ?! - podniósł głos, a ja z litością podniosłam znudzony wzrok na jego wściekłą twarz. - Chciałem wyjść do ciebie z dłonią na przeprosiny, żeby jakoś powrócić do normalności, ale skoro ty masz naszą znajomość i naszą przyjaźń głęboko w poważaniu to ja nie mam zamiaru się starać na próżno ! - zagotował się tak, że aż wstał i łypał na mnie ze złością.

-Masz rację. - położyłam swoją dłoń na jego ramieniu podchodząc bliżej, przybrałam skruchę na twarzy. - Powinnam o tym pomyśleć wcześniej. - spojrzałam mu głęboko w oczy i zauważyłam jak ogniki złości znikają, a na ich miejsce pokazują się ciepłe płomyki. - Lakier nie zdąży mi teraz wyschnąć, jest już za późno. - na twarzy wykwitł mi uśmiech tryumfu.

   Jego oczy natychmiast wypełniły złość. Nachylił się do mnie tak, że nasze nosy niemal się stykały, a ja nadal nie tracąc zapału stałam tak jak przed sekundą z tym samym wyrazem twarzy. Nie odpuszczę sobie takiej zabawy.

-Bierz. Tę. Rękę. - wysyczał to z takim jadem w moją stronę i zacisnął tak mocno usta, że aż mu drżały.

   Walczyliśmy tak spojrzeniami dłuższą chwilę, a ja nadal trzymała swoją dłoń na jego ramieniu, które teraz całe drżało ze złości. Pękł pierwszy. Zrzucił dość brutalnie moją rękę i odszedł krok. Słyszałam jak płytko i gwałtownie oddychał. A jego nos poruszał się niespokojnie z każdym wdechem.

-Tylko mi nie wypominaj później, że nie próbowałem i nie starałem się nas pogodzić. Nie będę tracił na ciebie już więcej czasu, więc nie martw się o to, że jeszcze kiedyś się będziemy musieli znosić. Postaram się już o to, żebyśmy się nie musieli widywać.

-Niech to ci chociaż wyjdzie. - żachnęłam się i założyłam ręce na piersi.

-Niepotrzebnie tu tylko przyjechałem. Mogłem wyrzucić tę teczkę i mieć spokój.

-Nathan by ci tego nie wybaczył.

-Gdyby poznał o Tobie prawdę to sam by ją odnalazł i spalił własnoręcznie na twoich oczach.

-Prawdę ? - zaśmiałam się.

-Co już ci pamięć szwankuje ? A co było w sierpniu ? Gdyby Nathan dowiedział się o tym, że przespałaś się z jego przyjacielem, a w zasadzie bratem, bo takie są między nami relacje od początku zespołu, to z pewnością zmieniłby o Tobie zdanie.

-Nie uwierzyłby ci.

-Myślisz ? Możemy to sprawdzić. - teraz to on był na szczycie i doskonale o tym wiedział. - Jeden telefon. Jedno słowo. Zaraz będę się z nim widział.

-Nie będziesz mnie szantażował.

-Ty naprawdę myślisz, że on stawia się na piedestale ? Gdyby się tylko o tym dowiedział od razu by się od ciebie odsunął. Znam go dłużej od ciebie, to mnie traktuje jak starszego brata i to mnie ufa. Ty mu tylko namieszałaś w głowie. Nie ma co się tym chwalić. Bo gdy tylko go zranisz czy cokolwiek innego mu zrobisz on najpierw przyjdzie do mnie się wyżalić i wypłakać w rękaw. Ale co ty możesz wiedzieć o przyjaźni i relacji jakie łączą mnie z Młodym ? - zaśmiał się. - Uważałbym na twoim miejscu.

-Nie licz na to, że się ciebie przestraszę.

-Ja tylko ostrzegam. Jeden twój najmniejszy numer i prawda wyjdzie na jaw.

-I co myślisz, że ciebie to nie dotknie ? Siedzimy w tym gównie we dwoje.

-Ile my się znamy ? Parę miesięcy, z resztą znam się latami, więc jak myślisz kto kogo zostawi ? - lustrował mnie wzrokiem. - No właśnie. Wiemy jaka jest odpowiedź. Jeden numer. Tylko jeden. Najmniejszy.

-No uważaj. - zaśmiałam się.

-Tak tylko mówię.

   I wyszedł. Ciśnienie miałam tak wysokie, że czułam jak serce mi się wyrywa z klatki piersiowej. Nie zrobiłby tego. Jest tchórzem. Chociaż postawił sprawę dosyć jasno i w takim świetle w jakim nie stawiałam tego wcześniej. Gdyby Nathan dowiedział się o tym, że przespałaś się z jego przyjacielem, a w zasadzie bratem [...] to z pewnością zmieniłby o Tobie zdanie. Faktycznie ta dwójka zawsze była razem, ale nigdy nie myślałam o tym, że Nathan może mnie uznać za jakąś dziwkę za to co zrobiłam kiedyś z Max'em. Niby są jakieś zasady, że nie sypia się z cudzym chłopakiem czy dziewczyną i nie zarywa się do byłej/byłego przyjaciółki/przyjaciela, ale czy one tyczyły również nas ?

-Przepraszam. - poczułam jak ktoś kładzie mi dłoń na ramię, odwróciłam się zdezorientowana. - Dobrze się Pani czuję ?

-T-tak. - zająknęłam się i rozpoznałam faceta, który do mnie zgadał, spojrzałam na zegarek, to ja tak długo stałam w miejscu ? - Dzień dobry. Przepraszam za to zawieszenie. - spojrzałam na teczkę za stoliku.

-Na pewno się Pani dobrze czuje ? Nie wygląda Pani najlepiej.

-Tak, już jest dobrze. Może przejdziemy od razu do konkretów ?

-Oczywiście.

   Usiedliśmy przy stoliku, gdzie leżała teczka i mimo moich starań skupienia się na tym spotkaniu i na wypowiadanych słowach ubezpieczyciela moje myśli cały czas niebezpiecznie krążyły wokół tego co wydarzyło się wcześniej. I co było najgorsze zaczęłam zastanawiać się nad tym, że Max faktycznie może posunąć się do takich radykalnych zmian. A jego opinia o tym, że zostanie nieruszony coraz bardziej wyglądała mi na realną. Martwiłam się tym. Gdy pożegnałam ubezpieczyciela wyjęłam telefon i szybko wybrałam numer Nathana. Może jest już za późno i Max już mu wszystko wyśpiewał, a może nie ? Odebrał po trzecim sygnale.

-No cześć kotek.

-Nie przeszkadzam ? - uśmiechnęłam się na sam łagodny dźwięk jego głosu, czyli o niczym nie wie.

-Nie, no coś ty. Ty nigdy.

-A co będziesz robił wieczorem ?

-No do ósmej mamy nagrania, a później do domu na należyty odpoczynek.

-A mogę wpaść ? - zapadła cisza. - Obiecuję, że nie będziesz tego żałował. - zaśmiał się lekko. - Zrobię ci masaż. - przekonywałam go.

-Pewnie, że możesz wpaść, ale gdybym zasnął to mi wybacz.

   Już zadbam o to, żebyś nie zasnął. - przemknęło mi przez myśl.

-Spędzimy miło wieczór. Obiecuję ci to.

-A skąd ta propozycja ?

-No wiesz. Obydwoje jesteśmy zapracowani, a mi tak jakoś smutno, że ciebie nie widuję i tylko ciebie słyszę i to na dodatek przez telefon i się stęskniłam.

-Też tęsknie.

-Więc to dobry powód, żeby się znowu spotkać, nawet po ciężkim dniu pracy.

-W takim razie widzimy się wieczorem.

-Już się nie mogę doczekać. Przyniosę coś dobrego do jedzonka.

-To randka ? Bo wiesz, nie ma świec w domu. - zaśmiał się.

-Światło się zapali i będzie bardziej nowocześnie. To pa.

-Pa.

   Zatarłam ręce i już tworzyłam w głowie pewien przyjemny i przebiegły plan. Max nie sprzątnie mi sprzed nosa Nathana. Nie ma takiej opcji. Łysa małpa musi pogodzić się z tym gdzie jest jego miejsce. I kropka.

Hej !

Trochę mnie nie było i mam takie ogłoszenie parafialne, że gdyby znowu rozdział się nie pojawiał jakiś czas to znaczy, że aktualnie nie mam swojego laptopa, więc wybaczcie :)

Mam bardzo mądre i sprytne czytelniczki :P

Do następnego <3