Section 66.

-Nadaje się ?

-To najcieplejsza kurtka jaką masz ? - zapytałam widząc pikowaną, pomarańczową kurtkę.

-Tak.

-Będziesz się wyróżniał, ale przynajmniej będzie ci ciepło.

-Czyli się nadaje ?

-Tak, czemu nie ? Nie jedziemy na Grenlandię.

-To git. A ty masz jakąś ciepłą kurtkę ?

-Tutaj nie mam, ale założę najcieplejszą bluzę jaką mam i przetrwam to.

-W ogóle się nie cieszysz z tego wyjazdu.

-Bo nie widzę sensu jego przekazu.

-Zobaczysz jak zobaczysz swoją rodzinę.

-Oczywiście. - wyszłam z salonu do kuchni po coś ciepłego do picia.

   Panujący za oknem zmrok wcale nie poprawiał humoru. Wręcz mnie przytłaczał. Słyszałam hałasy w salonie. Nathan ciągle przerzucał swoje ubrania z jednej kupki na kolejną.

-Masz morze jakąś torbę podróżną ? - usłyszałam jego głos za sobą.

-Tak. W sypialni. - posłodziłam swoją herbatkę.

-Zrobiłaś mi ? - słodkie oczka.

-Rąk nie masz ? Po co ci ta torba ?

-Potrzebuje czegoś, żeby przetransportować te rzeczy do siebie do mieszkania. Pożyczysz mi ?

-Okey.

   Odstawiłam na blat herbatę i mijając Sykesa w progu wyszłam z kuchni. Z dna szafy wygrzebałam dużą torbę sportową, którą wytrzepałam, nadał jej prawowity kształt i wróciłam do kuchni, w której Nathan oczywiście sączył MOJĄ herbatkę.

-Chyba się pomyliłeś. To jest MOJA herbata. Chcesz pić to zrób sobie własną. Masz. - wcisnęłam mu torbę i zabrałam swoją własność.

-Dziękuję. - i zniknął zadowolony.

   Czy on jest ode mnie starszy ? Nie sądzę. Tak w zasadzie to sama nie znałam jego wieku. Trochę głupi było go wygooglować, ale tak zapytać to chyba jeszcze gorzej. Skoro się przyjaźnimy to powinnam coś o nim wiedzieć, dowiedzieć się od niego tych rzeczy, a nie z Wikipedii. Pewnie fanki wiedzą o nim więcej niż ja. Ja wiem tylko, że nazywa się Nathan Sykes, pochodzi z Gloucester i śpiewa w The wanted, których piosenek nawet nie kojarzę. Popisałam się. Gdy walczyłam z ogromną chęcią wygooglowania zespołu do kuchni wszedł zadowolony, z wypchaną torbą, Nath.

-Jedziesz ze mną ?

-Gdzie ? - zapytałam zdziwiona.

-Do mnie.

-Możesz konkretniej ?

-Mam ci podać nazwę ulicy i numer mieszkania ?

-Masz na myśli „swoje mieszkanie”, tak ?

-No raczej. - powiedział wolno, zdziwiony moim zachowaniem, sama byłam zdziwiona.

-A po co ja tam ?

-Pomożesz mi się spakować.

-Tyle podróżujesz i nie potrafisz się spakować ?

-Nie o to mi chodzi.

-A o co, bo albo jestem tak głupia, albo ty urwałeś się z choinki.

-Co ?

-Takie polskie powiedzonko. To jak ?

-Chodzi mi o to, że nie wiem jakie ubrania zabrać ze sobą. Powiesz mi czy są odpowiednie. W końcu ty jesteś ekspertem w polskiej zimie i jej niespodzianek.

-Aha.

-Czyli się zgadasz ?

-Na co ?

-Na pojechanie ze mną do mojego mieszkania, które mieści się w Londynie, a tak konkretniej to na zachód od jego centrum. Dokładniej ?

-Nie możesz tego zrobić sam ?

-Po co ? - męska logika. - Skoro mam możliwość konsultacji z expertem.

-Ale ty mi dupę zawracasz.

-Cały dzień nic nie robiłaś. I a propo dupy to mogłabyś ją przewietrzyć i przewieść.

-Sugerujesz coś ?

-Nie śmiałbym.

-A mogę chociaż dopić herbatę ? - zapytałam po chwili.

-Pewnie, że nie. Idziemy.

-Idziemy ?! - zapytałam podczas, gdy Nathan ciągnął mnie do wyjścia.

-Idziemy do wyjścia, ale pojedziemy taksówką.

-Nathan.

-Nie marudź.

   Podał mi, a raczej rzucił kurtkę, później czapkę i szalik.

-Przecież nie pojadę w vansach. - zauważyłam

   Chłopak otworzył moją małą szafkę z butami, w której tak w zasadzie nie miałam żadnych ciekawych butów, raczej takie awaryjne.

-Te są ładne. - podał mi parę czarnych kozaków do kolan.

-Tutaj były ? - zabrałam mu je. - No patrz, a ja myślałam, że ich nie mam. Myślałam, że zostawiłam jej w Polsce.

-No widzisz co Pan Sykes ci odnalazł. Zakładaj szybko i idziemy.

-Nie pośpieszaj mnie.

   Rozwiązałam sznurówki trampek i zamieniłam je na śliczne wysokie kozaczki, bardzo wygodne, tak poza tym. Powoli założyłam kurtkę i specjalnie bardzo wolno zasuwałam zamek, później szalik, który „nie chciał” się ułożyć. Na zwieńczenie stroju poszła czapka, którą chamsko założył mi Nathan.

-Dzięki. - skomentowałam.

-Gdzie masz klucze ? - zapytał, a ja się tylko cwaniacko uśmiechnęłam.

-Nie wiem. To ja chyba jednak zostanę, a ty jedź.

-Chyba widziałem je u ciebie w salonie. - wyminął mnie.

   Nie ! Oby ich tam nie znalazł. Sama zaczęłam myśleć nad tym gdzie one mogą być. Zawsze wisiały na wieszaczku w korytarzu, ale ostatnimi czasy to rzucałam je gdzie popadnie. Chyba widziałam je pod stolikiem w salonie ostatnio, ale kiedy to było ?

-Znalazłeś ? - zapytałam zdziwiona widząc zadowoloną minę Nath'a.

-Pewnie, że tak. Czego ja nie znalazłem.

-Gdzie były ? - zostałam wypchnięta ze swojego mieszkania.

-Chcesz wiedzieć ? - spojrzał na mnie podejrzliwie zamykając drzwi.

-Tak.

-W szufladzie z pilotami i innymi takimi sprzętami.

-Co one tam robiły ?

-Ja nie mam zielonego pojęcia. - uśmiechnął się zadowolony wyjmując klucze z dziurki na klucze.

-Nie wzięłam telefonu. - powiedziałam, gdy ten chciał mnie już wypchnąć na schody.

-Obejdziesz się bez niego. - pociągnął mnie za sobą.

-No, ale …

-Nie ma żadnego ale.

-A jak …

-Nie ma żadnego a jak.

-A …

-Nie ma żadnego a.

   Widząc, że nie mam żadnego prawa głosu zamilkłam. Może zachowywałam się jak małe dziecko, ale ja wcale nie miałam ochoty wychodzić z ciepłego domu na zimne ulice.

-Co taka cicha jesteś ? - zapytał Nathan, gdy zeszliśmy ze wszystkich schodów i dochodziliśmy do drzwi wejściowych do kamienicy.

-Przecież ja nie mam prawa do własnego zdania. Nie mogę decydować sama o sobie, ani o tym co robię.

-Będziesz się teraz na mnie obrażać za byle co ?

-To nie jest byle co. Dlaczego nie wychodzimy ?

-Bo nie będziemy marznąć na zewnątrz czekając na taksówkę. To jest byle co.

-A zadzwoniłeś po kogoś w ogóle ? To jest coś.

-Tak, już jedzie. To w takim razie wytłumacz mi tego czegoś sens.

-Oby nie jechał długo. Zmuszasz mnie do nie wiadomo jak idiotycznych rzeczy.

-Dlaczego uważasz, że są to idiotyczne rzeczy ?

-Bo ile osób jest ci potrzebnych, żeby spakować walizkę na trzy głupie noce ?

-To nie są „trzy głupie noce” tylko mój pierwszy wyjazd do Polski, pierwszy zimowy, zaznaczmy. Stresuję się.

-Stresujesz się ? - spojrzałam na niego. - Niby czym ?

-No stresuję się tak po prostu. Nowe otoczenie, nigdy tam wcześniej nie byłem. Język polski jest trudny.

-Dla Anglików każdy język obcy jest trudny.

-Nie obrażaj mnie i moich rodaków.

-No sorry. - wyszłam widząc jasne światła wjeżdżającej na podjazd taksówki.

   Na zewnątrz był siarczysty mróz, który niemal mną sparaliżował i spowodował chęć ucieczki do ciepłej kamienicy. Ale i tak nie mogłam tam wrócić, no bo przecież mały Nathan nie poradzi sobie z zapakowaniem walizki na trzy noce. No biedactwo do sześcianu. Wsiadłam do zimnej taksówki i oczywiście musiałam czekać na mojego towarzysza, bo po co się śpieszyć ? Gdy już szanownie ułożył swoje pośladki na siedzeniu podał kierowcy adres, a ten ruszył. Wpatrywałam się w mijane puste ulice. Mimo, że spędziłam już w Anglii jakiś szmat czasu to nadal nie rozumiałam jak Anglicy mogą jeździć po lewej stronie. No nie mogłam tego pojąć, przecież te samochody nawet śmiesznie wyglądały. Są rzeczy o których się nie dyskutuje : gust, poczucie humoru Anglików i ich zwyczaje. Tego się trzymaj Am. - upomniałam się, bo znając mnie to zaraz rzuciłabym jakimś kąśliwym komentarzem, a przecież nie chcę obrażać biednego człowieka za kierownicą, gdzie pewnie spędził tam cały dzień i jest mega zmęczony. Trochę szacunku dla starszych. Gdy już okiełznałam moje nerwy i język okazało się, że trzeba wysiadać, więc ociągając się z tym, zrobiłam to.

-To jest twoje mieszkanie ? - zapytałam na widok ładnego domku.

-Aktualnie wynajmuję cały dom. - zamieszał się.

-Aha.

   Co będę drążyć temat. I tak mnie to nie obchodzi. Weszłam za chłopakiem po wąskich schodkach. Jak ja ich nie cierpię, przecież to jest takie małe, że idzie się na nich zabić, a o dzieciakach to nawet nie wspomnę. Nathan otworzył czerwone drzwi ( jakie to typowe ) i wpuścił mnie do zaciemnionego pomieszczenia. Po chwili światło zabłysło, a ja zobaczył przepiękny urządzony hol. Wszystko tutaj było takie domowe, swojskie, że od razu przypomniał mi się mój rodzinny dom. Czułam się tutaj właśnie tak samo jak tam, w Polsce.

-Ładnie.

-Dziękuję. - uśmiechnął się i wyciągnął dłoń po moją kurtkę, którą mu oddałam.

-Po schodach i na prawo.

   Poinstruował, a ja wypełniłam polecenie. Na ślicznych, drewnianych schodach leżał bardzo gustowny chodnik, pasujący do ciemnego koloru drewna i orzechowych ścian.

-Skoro teraz wynajmujesz całość to co robiłeś wcześniej ? - zapytałam w drodze na piętro.

-Mieszkała tutaj wdowa. Mąż umarł jej jakoś niedawno przed moją przeprowadzkom, nie przeszkadzała jej moja rozpoznawalność, potrzebowała czyjejś pomocy, ale nikt z rodziny nie chciał jej pomóc. Niemal mnie prosiła, żebym z nią zamieszkał, ale niestety niedawno sama zmarła, więc trwa teraz cały proces urzędowy i aktualnie wynajmuję całość.

-A co po tym ? - Nathan wpuścił mnie do pokoju.

-Staram się o kupno.

-Chcesz tu zostać ?

-Nie wyobrażam sobie życia w innym domu. Tu jest idealnie.

-Nie da się ukryć. - rozmarzyłam się, po czym szybko wróciłam na ziemię. - To gdzie masz te ubrania ?

   Kolejne półtora godziny spędziliśmy pakując Młodego, było nawet miło, aczkolwiek nie miałam ochoty na czyjąś obecność, ale nie chciałam również opuszczać tego magicznego domu. Było mi w nim tak dobrze. Było ciepło, pachniało czymś co nie dało się opisać, ale ten zapach koił nerwy, uspokajał, dawał złudzenie bezpieczeństwa, podpory. Mogłabym tu zostać sama, a nawet bym się nie bała zasnąć. Ale umowa była taka, że ja wracam na noc do siebie, a Nathan zostanie tutaj. Więc okazało się, że dom kryje również garaż z samochodem Nathana.

-Zawsze zastanawiałam się czym jeździsz.

-Teraz już wiesz. - cichy dźwięk powiadomił nas o tym, że drzwi zostały odblokowane. - Może kiedyś pozwolę ci się nim przejechać. - powiedział wsiadając.

-Nie sądzę.

-Dlaczego ? - zapytał zapinając pasy.

-Często zadajesz to pytanie, wiesz ?

-Wiem, ale i tak nie wymigasz się od odpowiedzi.

-Nie staram się, bo jakoś mnie to przerasta. Nie sądzę, żebym była w stanie zasiąść za kierownicę i nie zrobić nikomu krzywdy.

-To nie jest trudne.

-Dla ciebie.

-Znam fajną szkołę, szybko nauczą cię jeździć.

-Mówisz o angielskiej szkole jazdy ?

-Tak.

-To nawet nie chcę namiarów.

-Dlaczego ? - zapytał ponownie.

-Bo wy tutaj jeździcie po złej stronie.

-Wcale, że nie. - zaśmiał się. - To cała reszta świata, po której jeździ się po prawej stronie, robi źle.

   I tak właśnie minęła nam droga powrotna. A po niej wtargnęłam do swoich czterech ścian. Jak zaprogramowany robot, który robi zawsze wszystko to samo, weszłam do łazienki, zrzuciłam ubrania, weszłam pod prysznic, umyłam się, wytarłam puchowym ręcznikiem, nałożyłam piżamę, umyłam zęby i poszłam spać. Taka właśnie moja przytłaczająca rutyna. Nic ciekawego. We własnym towarzystwie, bez uporczywych nosów innych nie musiałam nikogo udawać, mogłam pogrążyć się w myślach i miałam na to całą noc. Jutro lot, przydałoby się pospać parę godzin, ale co ja poradzę na to, że nie mogę zasnąć ?

Hej ! 

Tak tylko powiem, że ten rozdział bardzo przyjemnie pisało mi się przy dwóch piosenkach. Jedną z nich jest Turn It Off, wiadomo The Wanted ^^ A drugą było Pour It Up, na nowo odkryłam tę piosenkę i jak każdy kawałek Riri bardzo polubiłam. 

Ogólnie to bardzo mi miło, że liczba obserwatorów się ostatnio zwiększyła, a dwie nowe czytelniczki ujawniły się pod 65 rozdziałem, chociaż jedną już znałam wcześniej ;) Bardzo mi miło Was gościć <3

Widzę, że wizyta Natha w Pl Wam pasuje, niektóre nawet będą czekały na niego na lotnisku. Oh Kami nie wiem czy się doczekasz ... :( A o Max'a to wy się nie martwcie, jak prawdziwy facet, weźmie wszystko na klate xD

Aha chciałam się Wam jeszcze pochwalić moją szkolną twórczością. Trzeba było napisać wiersz o mamie, a że ja niekoniecznie pływam w temacie wierszy (tone w nich tak samo jak w wodzie) to siedziałam dwie godziny i nic konkretniejszego nie napisałam. Jedynie to, ale tego nie mogłam oddać Pani :

Gdy cię tylko zobaczyłam,

gdy cię szybko przytuliłam,

gdy już byłam w siódmym niebie,

jebnął meteoryt w Ziemię.

Czy to nie jest wspaniałe ? I rymy i epitety i związek frazeologiczny i powtórzenia. No czego dusza zapragnie, ale i tak nie mogłam tego oddać, więc szybko coś wymyśliłam (rymowało się w jednym miejscu) i z głowy xD

Myślę, że to tyle, wszystko inne jest zawarte w powyższej treści ;)

A na koniec kolejne zdjęcia, amatorskie, oczywiście ;)

 

 Jedzenie + Nauka = za parę dni egzaminy