Section 69.

-Am !

-Daj mi spokój. - mocniej wtuliłam się w swoją poduszkę próbując zmusić nachalnego gościa do odejścia.

-Ale obiecałaś.

   Czy to była Nicola ? Powoli do mnie dochodziło wszystko. Otworzyłam oczy, za oknem było jeszcze ciemno, a jakieś małe rączki ciągle mnie niecierpliwie szturchały. Odwróciłam się do niej twarzą.

-No nareszcie. - spojrzałam na jej naburmuszoną minę.

-Wybacz zapomniałam.

   Zrobiłam jej miejsce obok mnie i zaczęłam robić, będąc jeszcze na jawie, jej ulubioną fryzurę z warkocza. Przełożyć i dobrać – powtarzałam w myślach jak mantrę, bo czym prędzej chciałam znowu się położyć.

-Która jest godzina ? - zapytałam pół przytomna.

-Dziesięć po siódmej.

-Kto cię wiezie do szkoły ?

-Pojadę z Gosią i jej mamą.

-Mama wstała ?

-Tak, ale wygląda tak samo jak ty.

-A tato ?

-Śpi.

-Olly jeszcze jest ?

-Tak.

-Gotowe. - powiedziałam po zakończonej pracy. - Miłego dnia.

-Dobranoc.

   Dziewczynka wyszła cicho zamykając drzwi, a ja bezwładnie opadłam na poduszki momentalnie zasypiając.

Oczami Nathana.

   Od razu po przebudzeniu się spojrzałem na telefon, który wskazywał godzinę 9:23, czyli w Polsce była 10:23. Potarłem twarz i zmierzwiłem włosy. Głowa mnie nieco bolała po wczorajszym piciu, ale nie miałem kaca, bo niby po czym ? Nie wiem dlaczego, ale mój wzrok, po podniesieniu się do pozycji siedzącej na łóżku, powędrował na oparcie łóżka pobudzając tym moją pamięć. Od razu przypomniał mi się lekki i przyjemny zapach Amelii, jej chłodne ciało i miękkie usta. Moje zmysły od razu jakby powróciły do tego zdarzenia i na opuszkach palców poczułem jej ciało, a na karku jej dotyk. Przymknąłem nieco oczy próbując jakoś doprowadzić się do porządku. Szybko wstałem i sięgnąłem do walizki. Wyjąłem czyste i świeże ubrania, wyszedłem na korytarz, ale nie mogłem powstrzymać się przed zajrzeniem do jej sypialni. Ciekawiło mnie czy już nie śpi. Zapukałem ledwo słyszalnie po czym cicho wszedłem do środka. Dzisiaj nie padał śnieg. Amelia leżała spokojnie na łóżku z zamkniętymi oczami. Nie mogłem się powstrzymać przed podejściem do łóżka. Spała tak spokojnie i dziecinnie. Dotknąłem jej policzka, a ta cicho mruknęła. Patrzyłem tak jeszcze na nią mając przed sobą obrazy z poprzedniego wieczoru. Po dłuższej chwili postanowiłem wyjść póki nikt mnie tu nie widział.

   Wszedłem do łazienki i wziąłem prysznic. Intensywny zapach mojego żelu mnie nieco ocucił. Wytarłem włosy w ręcznik, ale bałem się, że suszarka może obudzić dziewczynę, więc nie suszyłem włosów. Ubrałem się i zostawiłem swoje kosmetyki w łazience, a ręcznik przewiesiłem przez grzejnik. Wyszedłem i zszedłem na dół. Zastanawiałem się dlaczego jak tak cicho. Rodzeństwo Amelii pewnie jest w szkole, ale co z jej rodzicami ? Jakoś nie chcę mi się wierzyć, że jej ojciec po wczorajszym piciu poszedł do pracy, ale może jego żona ?

-Halo ? - wszedłem do pustej kuchni, a następnie do opustoszałego salonu.

   Nigdzie nikogo nie była, a ta cisza mnie przerażała. Skoro nie było żadnej żywej duszy, Amelia spała i nie miałem najmniejszego zamiaru jej budzić, a kiszki grały mi marsza z głodu, postanowiłem pójść do kuchni i zrobić sobie na szybko jakieś kanapki. Gdy zalewałem wrzątkiem torebkę herbaty do kuchni weszła mama Amelii i oby dwoje się przestraszyliśmy.

-Boże Nath. - złapała się za serce.

-Myślałem, że nikogo nie ma w domu.

-Byłam w spiżarni. Myślałam, że będziesz jeszcze spał.

-Nie wypada długo spać u gości, zresztą skoro się obudziłem to nie będę leżał bezczynnie. Głodny byłem.

-Zrobię ci śniadanie.

-Tak się składa, że już je sam zrobiłem. - spojrzałem na nią niepewnie. - Mówiła Pani, żebym czuł się jak u siebie, a nie chciałem budzić Amelii niech sobie pośpi, więc sam się obsłużyłem.

-Nic nie szkodzi. Bardzo się cieszę, że się zadomowiłeś u nas.

-A gdzie Pani mąż ? Myślałem, że obydwoje jesteście w pracy.

-Tak się składa, że ja mam wolne. - kwaśno się uśmiechnęła. - A mój mąż wyszedł dosłownie przed chwilą. Zawsze spaceruje po piciu.

-Jakaś nowa metoda na kaca ?

-Jemu to pomaga powrócić do dawnej formy, musiałbyś się go zapytać, ale to wiąże się z tym, że znowu musielibyście pić, bo bez tego to mój mąż nawet słowa nie powie po angielsku.

-Wczoraj się nieźle rozgadał. - uśmiechnąłem się co podłapała również mama Amelii.

-Nie będzie ci przeszkadzało jeśli się trochę tu pokręcę ?

-Nie skąd ! - szybko zaprzeczyłem. - Jest Pani u siebie i proszę robić to co ma Pani robić. Może ja jakoś się do czegoś przydam ?

-Och Nathan. - uśmiechnęła się do mnie pogodnie. - Dobry z ciebie człowiek, cieszę się, że moja córka na ciebie trafiła.

   W progu usłyszeliśmy dwuznaczne chrząknięcie i w tym samym momencie spojrzeliśmy tamtym kierunku. Mimo że miała na sobie zwykłe spodnie, koszulkę i tak w zasadzie to nic nadzwyczajnego to wyglądała tak pięknie, tak promiennie. Patrzyła na mamę niezadowolonym wzrokiem, a później przeniosła swój wzrok na mnie. Od razu spojrzenie ocieplało i zabłyszczało, a po chwili mi umknęło. Jej mama powiedziała coś po polsku i wyszła z kuchni.

-Gdzie znowu uciekła twoja mama ? - zapytałem ciągle się na nią patrząc, opierała się swobodnie o framugę.

-Na dół do pralni. - patrzyła na mnie badawczym wzrokiem.

-Jak ci się spało ?

-Dosyć dobrze póki ktoś rano nie wbił mi do pokoju.

-Myślałem, że cię nie obudziłem. - dziewczyna spojrzała na mnie zagadkowymi oczami. - No … tego. - zaciąłem się. - Znaczy się.

-Byłeś u mnie rano w pokoju ? - zapytała mrużąc umalowane nieco oczy.

-Tak, a o kim mówiłaś ?

-Nicola rano mnie obudziła, żebym zrobiła jej warkocza, a ty co u mnie robiłeś ? - uśmiechnęła się pogodnie.

-Chciałem zobaczyć czy śpisz. W domu było tak cicho. - zacząłem mieszać herbatę. - Zjesz ze mną ? - podsunąłem pełny talerz w jej kierunku.

-Nie. - uśmiechnęła się przepraszająco i podeszła do lodówki.

-Na prawdę będziesz to jadła ? - skomentowałem jej wybór jogurtu.

-Tak. - ledwo uciekła przed wybuchającym nabiałem. - Refleks szachisty. - powiedziała podnosząc na mnie wzrok i dosiadając się naprzeciw mnie, zaśmiałem się cicho.

-O czym myślisz ?

-W tej chwili ?

-Tak. - potwierdziłem.

-Myślę sobie, że do twarzy ci z takimi mokrymi włoskami.

-Nie chciałem cię budzić hałasem suszarki.

-Nie zbudziłbyś.

-Jestem zapobiegawczy.

-Dzięki za troskę.

   Zachowywała się zupełnie normalnie. Nawet milej niż dnia poprzedniego, więc czy wydawało się jej, że nie pamiętam nic z wieczoru ? Pamiętałem każdy szczegół i byłem tego dumny, bo takie wspomnienia są bez cenne.

-Kacyk męczy ? - zwinnie zahaczyła ten temat, który wisiał nad nami od początku.

-Mówiłem ci wczoraj, że jestem trzeźwy. - przyglądałem się jej, podniosła nieco speszony wzrok na mnie. - I całe szczęście, że byłem trzeźwy. - podniosłem nieco kąciki ust do góry.

-Co chcesz dzisiaj robić ? - próbowała powstrzymać uśmiech, ale słabo jej to wychodziło.

-Mogę powtórzyć wczorajszy wieczór. Twój tato jest bardzo w porządku.

-Tak myślałam, że się dogadacie.

-A ty jak się wczoraj bawiłaś ? - ciągle się jej przyglądałem, podniosła rozbawiony wzrok.

-Było bardzo ciekawie, niczym jak w filmie. - nie wytrzymała i się roześmiała. - W co my się bawimy ?

   Przechyliłem nieco głowę pozytywnie zaskoczony obrotem sprawy. Zadowolony i uśmiechnięty wpatrywałem się w nią.

-Jeszcze w nic konkretnego, ale możemy to zmienić.

-Nie możemy. - dodała szeptem.

-Dlaczego ? Wczoraj to samo było.

-Wczoraj obiecałam, że dzisiaj rano uczeszę Nicolę, a co by się stało jakby nie znalazła mnie u siebie ? Nie jestem tu sama, a nie chcę żeby któryś z domowników roił sobie w głowie jakieś niestworzone historie.

-Nie mogę się doczekać kiedy wrócimy do Anglii. - wymieniliśmy się niegrzecznymi uśmiechami, ale powiedziałem to niestety nie w porę, bo do kuchni weszła mama Amelii, wyraźnie smutna tym co usłyszała. - Oooo. - wydałem z siebie słaby szmer.

-To się teraz tłumacz mojej mamusi. - Amelia wstała i wyrzuciła puste opakowanie po jogurcie.

-Nie chodzi o to, że mi się tutaj nie podoba proszę Pani. - spojrzała na mnie smutno. - Na prawdę nie. Nawet jeszcze nic nie widziałem, więc to nie o to chodzi. Po prostu od przyszłego tygodnia zaczynamy pracę nad nową płytą i czekam na to od dwóch lat stąd moja ekscytacja.

-Już rozumiem. Przepraszam za moje nieudolne podsłuchiwanie. - nie dała mi dokończyć.

-Nie podsłuchiwała Pani, po prostu weszła do kuchni.

-Koniec tej sielanki. Nathan chodź i się więcej nie tłumacz, bo tłumaczy się tylko winny. - Amelia podeszła do mnie.

-Ale ja jem śniadanie.

-To zjesz na górze. No chodź. - ponaglała mnie.

-Amelia czy ty jadłaś śniadanie ? - zapytała jej mama surowym tonem.

-Tak. - zabrała mi jedną kanapkę.

-Częstuj się. - powiedziałem przewracając oczami i wyszedłem za nią z talerzem w jednej, a kubkiem w drugiej ręce.

   W ciszy weszliśmy na schody i w ciszy weszliśmy do sypialni Amelii. Spojrzała na mnie z uśmiechem na twarzy i zamknęła za nami drzwi. Postawiłem na biurku swoje śniadanie i usiadłem na fotelu, a ona wcinając kanapkę usiadła na łóżku po turecku oparta o poduszki.

-Dzisiaj jest ładna pogoda, więc myślę, że gdzieś możemy się wybrać. To nie jest duże miasto, ale na obrzeżach jest jezioro i zimą jest tam magicznie i tak ślicznie, więc tam na pewno pójdziemy. O ile dasz radę iść, bo to dosyć daleko.

-Ile tak mniej więcej ?

-Jakieś 40 minut drogi. Możemy też podjechać samochodem, ale musiałbyś prowadzić. Potrafisz jeździć po prawej stronie ?

-Zawsze to jakieś nowe doświadczenie.

-No to jesteśmy umówieni.

   Przyglądałem jej się chwilę po czym zająłem się swoimi kanapkami. Myślałem o tym jak mam się teraz zachowywać w tej sytuacji. Niby każde było świadome tego co się stało, ale jednak każde nie chciało powiedzieć tego na głos. Sytuacja była dziwna, ale i luźna i swobodna. Czułem się jakbyśmy byli co najmniej przyjaciółmi z piaskownicy i znali się na wylot, a jednak wyczuwało się coś dziwnego.

-O czym tak intensywnie myślisz ? - usłyszałem jej głos, ale nie było jej na łóżku, szukała czegoś w szafie.

-Myślę sobie dlaczego to ja będę musiał prowadzić.

-Bo ja nie mam prawa jazdy. - odpowiedziała nawet na mnie nie patrząc.

-Jak to się mogło wydarzyć ?

-No właśnie chodzi o to, że to się nie wydarzyło. - spojrzała na mnie. - Nigdy nie byłam w żadnej szkole jazdy.

-Ale dlaczego ?

-Po prostu uważam, że mi to nie potrzebne.

-Teraz by ci się to przydało.

-Jakoś tego nie czuję. - wróciła do szperania w szafie.

-A jaka jest bezpośrednia przyczyna ? - chciałem się wgłębić w temat.

-Nie przestaniesz, prawda ? - spojrzała na mnie pytająco.

-Nie. - odpowiedziałem z uśmiechem na twarzy.

-Ja też nie. - odpowiedziała zadowolona ze swojej odpowiedzi i wróciła do wnętrza mebla.

-To skoro nie chcesz rozmawiać o tym, to chociaż powiedź mi czego tak namiętnie szukasz w tej szafie ?

-A co można szukać w szafie ? - spojrzała na mnie z wyrzutem. - Pomyśl Nathan, to nie boli. - przewróciła oczami. - Ubrań szukam.

-Przecież jesteś ubrana. - celnie zauważyłem i już wyobraziłem sobie jak Amelia znowu przewraca oczami. - Chociaż mogłabyś nie być. - zauważyłem jak nagle jej ruchy się zatrzymały na moment.

-To życzenie czy stwierdzenie ?

-Oby dwa.

-W takim razie życzenie niewykonalne, a stwierdzenie błędne.

-Mówisz jak nauczycielka.

-No wybacz, jeżeli przywróciłam twoje złe wspomnienia z dzieciństwa.

-Dlaczego uważasz, że były złe ?

-Bo masz mi za złe, że cię pouczam.

-Bo robisz to bezpodstawnie.

-Bo Nathan jest oczywiście niewinny i najmądrzejszy, a ja będąc zazdrosna wymyślam sobie jakieś zarzuty.

-Teraz to zabrzmiało jak tekst jakiegoś prawnika.

-Zdecyduj się na coś w końcu ! - zaśmiała się i zamknęła drzwi szafy.

-Ja już się zdecydowałem co chce. - wstałem.

-Wyjaw mi co to jest, bo zżera mnie ciekawość. - podszedłem do niej powolutku.

-Zaczyna się na t, a kończy na y. - powiedziałem będąc naprzeciwko niej.

   Opuszkami palców dotknąłem jej ucha, a później szyi i karku. Uśmiechała się do mnie pogodnie, co z ochotą odwzajemniłem.

-Kto by pomyślał, że tak sprawnie poruszasz się w bajerowaniu słowami ? - szepnęła.

-W końcu ktoś musi pisać nam teksty piosenek, żebyśmy mieli co zaprezentować.

-No tak, nie pomyślałam.

-Nic nie szkodzi. - zaśmiałem się cicho, a ona pokiwała niezadowolona głową odchodząc.

   W tamtym momencie nie chciałem niczego tak mocno jak tego, żeby ją przytulić. Tak po prostu ją objąć i tulić jak dziecko do snu. Poczuć zapach jej włosów i miękkość skóry.

-Amelia ?

-Tak ? - odwróciła się w moim kierunku, stała niedaleko drzwi szukając czegoś po szufladach.

-Ładnie wyglądasz.

-Dziękuję.

   Patrzyliśmy tak na siebie dłuższą chwilę, którą przerwała właśnie ona wracając do swoich magicznych szuflad. Nie wiedziałem czego tak intensywnie szukała, ale nie chciałem naciskać. Znałem ją na tyle dobrze, że wiedziałem, że nie powie mi czego szuka. Dopiłem resztki herbaty z kubka i wyjrzałem przez okno. Było tak pięknie. Biały puch leżał leniwie na drzewach i gdybym nie wiedział, że śnieg jest zimny, to pomyślałbym, że to kołdra dla tych drzew. Po białych ulicach nie spacerował nikt, nawet samochody tędy nie przejeżdżały, na zewnątrz panował totalny spokój i nie mogłem tego zrozumieć. Wychowałem się w zupełnie innym miejscu, pełnym ludzi i nawet, gdy spadł śnieg to po chwili zamieniał się w błoto, a ludzie go tylko roznosili na wszystkie strony. Zazdrościłem nieco Amelii, że wychowała się w tak uroczej okolicy, ale dla niej to zapewne ma inne znaczenie.

-Dlaczego jesteś smutny ? - nagle pojawiła się obok mnie patrząc na mnie tymi swoimi dużymi czekoladowymi oczami.

-Pomyślałem sobie jak mogłaś tak źle żyć w tak pięknym miejscu. - spojrzałem raz jeszcze na zewnątrz, a po chwili na nią.

-Nie rozumiem tego. - powędrowała wzrokiem na zewnątrz.

-Czego nie rozumiesz ? - patrzyłem na nią.

-Co tu jest pięknego ? - spojrzała na mnie.

-Wszystko. Tutaj jest wspaniale.

-Nie w moich oczach. Zawsze chciałam się stąd wyrwać, tutaj nic nie ma.

-Jest bardzo dużo. - patrzyłem na nią, ale uciekła wzrokiem.

-Wychowaliśmy się w innych otoczeniach i to pewnie dlatego nie rozumiemy się nawzajem.

-Coś w tym jest. - spojrzałem na jej wpatrzoną w okno posturę. - Dlaczego chciałaś się stąd wyrwać ?

-Nie zrozumiesz tego, żyłeś w dużym mieście. To trzeba przeżyć, żeby zrozumieć.

-Nie da się tego opowiedzieć ?

-Nie. - spojrzała na mnie smutnymi oczami. - Nawet bym nie chciałam. Udało mi się od tamtego odciąć i nie chcę już do tego wracać.

-Nie można się wstydzić tego skąd się pochodzi.

-Nie wstydzę się tego. Nie chcę tylko o tym rozmawiać.

-Ty w ogóle nie lubisz o sobie mówić. - zobaczyłem w jej oczach strach i niemiłosierny ból.

-Nie. - ledwo usłyszałem jej głos, spuściła głowę i uciekła ode mnie wzrokiem.

   Zrobiło mi się jej szkoda, bo nie za bardzo rozumiałem jej bólu, ale i z drugiej strony bardzo jej współczułem, że nie ufa ludziom. Chciałem sprawić, żeby zaczęła im ufać, ale to musiała być chęć od obydwu stron. Pchnięty impulsem przygarnąłem ją do siebie i mocno przytuliłem, ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu odwzajemniła ten gest i mocno się we mnie wtuliła. Odwzajemniłem ten silny odruch i po prostu trzymałem ją w ramionach sądząc, że chociaż dodam jej tym odrobinę otuchy i wsparcia. Chciałem, żeby tak się właśnie czuła będąc przy mnie. Chciałem jej dać wszystko co najlepsze, wszystko na co zasługuje, a co nie zostało jej dane. Czułem się źle z tym, że ja dostałem od życia znacznie więcej fajnych rzeczy niż ona. Amelia zasługiwała na to wszystko, nie ja.  

Hej !

Przepraszam za niedodawanie rozdziałów, ale jestem w tak totalnej rozsypce, że natłok myśli nie pozwala mi na racjonalne myślenie, albo mam tak pustą głowę, że zaczynam wariować. Nie będę się wgłębiać w szczegóły mojej sytuacji życiowej. 

Jesteście niewyżyte moje kochane. Od razu byście wpakowały Nath'a i Am do łóżka :P Chociaż numer rozdziału jest bardzo prowokujący xD

Do następnego :)

+ korzystajcie ze wspaniałej pogody

PS. bardzo proszę o zaktualizowanie swoich nazw na twitterze pod tym rozdziałem,bo nie mam z Wami kontaktu :)